We hebben geen huis meer! De akte en de sleuteloverdracht zijn gisteren, 3 juli, in een harmonieuze sfeer gepasseerd. Fijn.
Duizenden kilo’s spullen hebben we afgelopen maanden weggedaan en wat hebben we er een hoop mensen blij mee kunnen maken. Wanneer ik voorbij ga aan de gedachte dat geld belangrijk is (wat natuurlijk ook niet waar is), ervaar ik wat een ontzettend fijn gevoel dit geeft.
Wettelijk gezien zijn we ‘thuisloos’, maar we hebben wél een thuis. We voelen ons het meest thuis wanneer we saampies met de camper in de natuur staan. We hebben alles bij ons wat we nodig hebben en de rust en ruimte geeft ons veel. ‘Je huis is waar je hart ligt’, maar ja daar kan het burgerlijk wetboek niks mee. Er is een groeiende groep die vrijer wil leven, los van een vast huis en die groep is moeilijk te plaatsen. De ‘sterke arm’ is nog niet zo stevig dat ze hiermee overweg kan.
In de reacties is er een kleine groep die deze vrijheid ook nastreeft en super enthousiast is. Er is ook een groep die deze wending spannend vindt, en een beetje onrustig wordt: ‘Waar gaan jullie dan wonen?’, ‘Je moet toch ergens ingeschreven staan?’ Tja, deze ontwikkeling morrelt ook bij anderen aan hun overtuigingen.
En tenslotte is er een groep die het niet kan bevatten. Die onze woorden niet gehoord lijkt te hebben en meteen overgaat op een ander onderwerp. Of met een iets te harde stem zegt: ’Leuk, moet je doen! Moet je doen!’
Natuurlijk is support heerlijk en zijn de andere reacties iets ongemakkelijker. Er klinkt onzekerheid, onbegrip of soms zelfs afgunst in door. Al deze reacties zetten mij ook weer in beweging. Ik ben al een lange tijd bezig met hier naar toe te groeien, maar bij sommigen ligt dit (ver) buiten de belevingswereld. Zo bezien zijn de verschillende reacties wel logisch. Het vraagt mijn bereidheid om me niet alleen te richten op dit avontuur, maar ook begrip op te brengen voor andermans belevingswereld. Ook dit hoort bij de andere manier van leven.