Het is gelukt. Wij, die bijna alles zelf doen, hebben toch eens hulp ingehuurd.
Na de ‘verhuisdag’ lukte het beter om ons natuurlijke tempo te volgen.
We kregen ook een duidelijk signaal daarvoor: Klaas werd plots flink beroerd. Uit voorzorg werd hij een nachtje in het ziekenhuis opgenomen, maar dat bleek achteraf onnodig. Het kwam door een bacterie die door vermoeidheid en verminderde weerstand zijn kans schoon zag om op te spelen.
Lesje van de natuur?
Dat we op ‘ons’ bosperceeltje niet veel hoeven te doen, vinden we een fijn idee. Bos groeit wel door, langzaam. Tóch merken we de impuls om ons ertegen aan te bemoeien. Wat is dat toch met ons mensen? Dat wij het altijd beter denken te weten dan de natuur zelf? In het bos spuiten sommigen het wilde gras dood… Waarom? Wat is onze beheersdrang toch groot.
Toen wij in het Friese weilandschap woonden noemden we dat natuur, maar die beleving is de afgelopen jaren bij ons beiden drastisch veranderd. Landbouw is enorm intensief aardegebruik en wij mensen in deze huidige tijd zijn ver af komen te staan van wat natuurlijk is.
Mede door een klein college van ‘de bomenman van de gemeente’ leren we steeds beter om de juiste ingrepen te doen. Als we dan toch wat willen doen: exotische, woekerende bomen weghalen en er inheemse soorten voor terug planten. In plaats van een schutting of coniferenhaag kunnen we zo het zicht op een buurhuis ook wat camoufleren. Dode bomen? Die wilden we uit esthetisch oogpunt weghalen, maar dat is dus niet natuurlijk. Zowel liggende als staande dode bomen zijn een geweldige voedselbron voor de insecten, waar de specht weer van kan leven. Dus als ze geen gevaar opleveren: laten staan. Goh, dat is even een andere blik. De woeste aanblik van de grove den is wennen. Maar het voornemen is: de boom hoort langer in dit bos dan ik, dus ga ik ervan leren houden.
In Europa voelen we ons niet meer onderdeel van de natuur, maar dat is natuurlijk een misverstand: Mensen zíjn natuur.