Brrr! Op weg naar het zonnige zuiden hébben we het toch koud gehad! In d'Ardèche was ons brandhout op, maar... een mooie mazzel: We vonden bij een camperplek een stukje bos dat afgelopen zomer flink was uitgedund. Daar lagen perfecte minihoutjes voor ons minikacheltje! Verguld met de voorspelling van warmte, vulden we onze complete voorraadruimte weer aan. Het doet ons goed om zo met basisbehoeften bezig te zijn. Zulke verrassingen van eenvoud geven vreugde.
Aan de Middellandse zee in Balaruc-les-Bain konden we bij zonsondergang, zó in een heet water bron stappen. Tintelende warmte overviel ons. Vanuit een natuurlijk bassin liep het warme water tussen de grote keien door een lagune in. Heerlijk! En een geweldige ambiance. Wat een kado!
Zondag 19 november werden we voor het eerst wakker in Noord Spanje, Cap de Creus aan de Middellandse zee. In Port Lligat, het dorpje van Dali, ervaren we zon en een warme wind, de Mistral. AHHHH! Lange onderbroeken uit en met de warmte de ontspanning laten binnenstromen. Een weekje niet rijden is weldadig.
Pinke is helemaal blij dat de camper (voorlopig) tot stilstand is gekomen en ze lekker buiten kan scharrelen en liggen. Tijdens het rijden kijkt ze steeds stressvol achterom hoe haar huisje beweegt en allemaal vreemde geluiden maakt op de slecht onderhouden wegen. Echt sneu.
En hoe gemakkelijk geeft ze zich over aan nieuwe geurtjes en wandelingen op diverse paadjes door het gebied met olijfbomen, pijnbomen en grote cactussen de heuvels in of naar de baai.
Na een paar dagen werden we weggestuurd c.q. verzocht een door hun aangewezen plekken in te nemen. Jammer... Tot we ontdekten dat het een nog rustigere plek was, met uitzicht op de baai en het huis van Dali, dichterbij wandelpaadjes... Hahaha. Dank je wel, guardia civil!
Zoals bekend is onze innerlijke ontdekkingsreis de reden dat we de zon en de rust opzoeken. Dat zijn fijne condities om stil te staan bij wie we werkelijk zijn en wat aangeleerde gedachten en gedragingen zijn. En wat daarin niet behulpzaam is met mildheid te onderzoeken en los te laten. Klaas herontdekt zichzelf door te studeren en het geheel al schrijvend samen te brengen. Mijn weg is via voelen, dan actief te onderzoeken en daarover te schrijven.
Al gauw werden we verrast door... een flinke aanvaring met elkaar. Hoeiii! Tja, we nemen onszelf mee. Na beiden wat koppigheid aan de kant geschoven te hebben (lees: aan onszelf toegaven dat we de ander de schuld gaven), kwam er bereidheid om naar onszelf te kijken en het erover te hebben: de spiegels die we elkaar voorhielden, pijnlijke overtuigingen eerder in ons leven opgedaan die ieder hier terug zag.
Hierover leren is wat ons diep van binnen drijft èn het is ook noodzakelijk wanneer we zo intensief met elkaar samen leven. En achteraf het kado van dankbaarheid wanneer we dit samen zo aangegaan zijn.
Voor het koufront uitgereden naar Peñiscola (Uitspraak: Penjískolla, met de klemtoon op de i). Al is dit de 5de winter in Spanje, we verwonderen ons steeds opnieuw bij een wandeling aan de blauwe middellandse zee, met palmbomen en in de zon. ’s Middags is het 20 graden in de schaduw. Uit de wind in de zon loopt het op tot boven de 35 graden. ’s Nachts daalt het dan wel weer naar 2 graden.
Wat heerlijk om dit zo samen te beleven. We genieten!