Als nomaden leven, meereizend met het aangename klimaat, blijft een fantastische ervaring. En… alle tijd hebben. Wat is dat toch goud waard.
Begin december hebben een nieuwe, fijne camperplek ontdekt in Calarreona aan de ’Costa Calida’ (= warme kust). Het schijnt het gezondste deel van Spanje te zijn, vanwege de schone lucht. De zonsopgang vanuit zee scheen zo in ons bed en de omgeving was rotsachtig met baaien en strandjes, waar campers veel keuze hadden om verspreid te staan. Dus deze is toegevoegd aan ons lijstje ‘topplekken’.
Onderweg zien we elk jaar meer campers en onderling is er een eigen cultuurtje. Iedereen met een oude camper zwaait naar elkaar. Blijde herkenning! Steeds meer jongeren trekken met een oude camper door Spanje, net als wij. 😉
Grote, luxe campers vallen eigenlijk wat buiten de begroetingen. Zij wekken bij de meeste andere camperaars geen sympathie op, komen wat arrogant over… (Ach, tóch de maatschappij in het klein.)
Contact met de ‘middenklasse’ is heel divers. Het leuke is dat iedereen elkaar met ’Ola’ gedag zegt, zolang je niet weet welke nationaliteit iemand heeft. Vrienden die reizen in een gewone bus vertelden ons over onverdraagzaamheid naar hen toe, omdat busbewoners vaak als ‘zigeunervolk’ wordt gezien. Wij sluiten met onze 31jaar oude alkoof-camper overal wel bij aan. Wij zijn de ‘yippies’; zowel yuppen als hippies herkennen zich wel in ons mobiele huisje.
Nederlanders steken altijd even de hand op naar elkaar, ongeacht vehicle. Zo’n 10% van de campers die we tegenkomen is Nederlands, schatten we in. Er wordt dus veel naar elkaars nummerbord gekeken. Grappig voorval in ons eerste camperjaar: in Spanje aangekomen zagen we overal E op het nummerbord. We verbaasden over al die Engelsen hier… Het duurde even voor we doorhadden dat die E voor España stond. Je zult het niet geloven, maar in Portugal riep ik serieus verbaasd uit: ’Wat een hoop Polen, hier!’
Vanwege de behoefte aan (kleding)wassen zijn we naar het vissersdorpje Cabo de Gata gereden, waar stromend water is en ook hier aan zee de meeste dagen zon, wind en 18 graden (in de schaduw) en frisse nachten. Het natte, koude weer in Nederland en de sneeuw zijn voor ons net zo surrealistisch, als dit zomerweer voor mensen in Nederland.
Deze plek is wel iets onrustiger. Vissers en klandizie rijden geregeld langs, en ook campers en busjes komen en gaan: allemaal op zoek naar hét ultieme plekje of wat voorzieningen.
Onze dagen beginnen met een lange wandeling en dan het hoogtepunt van de dag: koffie-ontbijt!!! Elke dag genieten we enorm van ons eigen tempo.
Daarna duiken we in de schrijfprojecten. Heerlijk inspirerend.
Met tussendoor een break gaan we door tot een uur of 4-5, dan is Pinke weer toe aan een lange wandeling. En daarna nog een schrijfblok, tot we (net als Spanjaarden) rond achten gaan eten.
Je zou kunnen zeggen dat onze dagen relaxed zijn, maar saai? Nee! Wat in ons omgaat is boeiend, uitdagend, vervullend, leerzaam, soms ronduit moeilijk, maar nooit saai.
INNERLIJKE GROEI IS DE REIS
VAN WIE JE DENKT TE ZIJN
NAAR WIE JE WERKELIJK BENT