Na 2 maanden tevreden op onszelf hadden we plots veel contacten. Dat was leuk en ook weer wennen.
In Foz de Odeleite spraken we een Nederlandse vrouw, al 25 jaar wonend in Portugal, die al haar bezittingen was verloren in een van die grote bosbranden, vorig jaar. Indrukwekkend verhaal, dat ons nog wel even bezig hield.
Een gepensioneerd Nederlands stel ‘vond ons terug’ in Alcoutim, aan de Rio Guadiana. We hadden hen 3 jaar geleden ontmoet in oost Spanje. Vanalles over boeken (lezen én schrijven) besproken, terwijl ieder zich tussendoor ook terugtrok in de eigen camper: behoud van vrijheid staat bij camperaars hoog in het vaandel!
De dag erna troffen we een jonger Nederlands stel in een Frans campertje met dezelfde sfeer als onze ouwe, trouwe wagen. Dat geeft altijd een leuke klik. Elkaars campersfeer bekeken en levenswijze uitgewisseld.
Dezelfde dag sprak een Amerikaans stel mij aan. Ze waren erg geïnteresseerd én verrast, toen ik in antwoord op al hun vragen ‘ons verhaal’ deelde:
‘We zijn begin november ‘17 vertrokken, maar wonen al 2 jaar in de camper. En het wordt alleen maar fijner. Ons huis hebben we vorig jaar verkocht. In Nederland hebben we een bosperceeltje, waar we met de camper mogen staan, als basis. Dit is onze 5de winter in zuid Europa. Na de 3de reis kon ik niet meer aarden in huis. We hebben toen een half jaar in de camper naast het huis gewoond en we vonden het beiden prima. Toen wisten we dat we het huis konden verkopen en dat verliep allemaal soepel. Wonderlijk genoeg was het geen grote overgang, het ging stapsgewijs en alles voelde passend. De camper is 5,5 meter lang, maar we ervaren alle ruimte. Wanneer we elkaar moeten passeren zeggen we ’change’ (op zijn Frans) en als in een dans draaien we samen een rondje, zodat ieder weer aan de andere kant van het gangpad is.
Klaas woonde bij mij in het dorp. Hij is 70 en ik ben 46 jaar en toch doet dat er niet toe. Zijn leeftijd heeft grote voordelen. Hij is gepensioneerd én hij heeft levenswijsheid. Dat is zo fijn!
Het was een roerig innerlijk proces voor ik me over durfde te geven aan mijn liefde voor hem. Terwijl we dat eerst beiden niet wilden, zijn we toch getrouwd. We konden niet anders, het hart gaf het in. In een emotionele droom werd mij zó duidelijk dat wij al met elkaar verbonden waren, dat we het trouw-idee hebben omarmd om te kijken of het passend bleef. Mijn hoofd maakte nog wel wat bezwaren, maar uiteindelijk voelden we: ‘In ons hart zijn we al getrouwd. Alleen de instanties weten het nog niet’.
Deze camper had ik al. Toen mijn werkopdrachten stopten heb ik een sabbatical genomen en volgden we onze wens om een winter naar de warmte te gaan. Het samen zijn was zó fijn, dat ik nooit meer ben teruggekeerd naar het drukke, werkende leven. Hoe minder geld ik verdien, hoe rijker ik me voel. Mijn hart volgen geeft zoveel vervulling. Dát vertelt de wijsheid ons natuurlijk allang, maar wij mensen hebben toch altijd moeite om dat te geloven. We moeten het ervaren om erop te gaan vertrouwen.
Klaas is een stabiel persoon en makkelijk in de omgang. Ik ben de emotionele van ons twee. Ik kan echt boos worden, maar ook stralend gelukkig zijn. Ik breng levendige emotie in de relatie en samen zijn we een prachtige combinatie.
We hebben zeker wel eens frictie. Dat is dan even lastig, maar achteraf praten we erover. Het probleem zit uiteindelijk niet in de ander, die ander is alleen maar een spiegel van jezelf, wat confronterend is. Zo onderzoeken we wat we zelf te leren hebben. We lezen veel over innerlijke groei en bewustzijnsontwikkeling en praten daarover. Dat kan zo goed al reizende. De ruimte om te groeien als mens, maakt het camperen ook zo fijn.’
En zoals Amerikanen zo mooi, uitbundig kunnen reageren: ’WOW! Amazing!!! Whát a story! It’s a fairytale, it really is. Wonderful! So much courage. That’s fantastic. How lovely!’
Ik realiseer me goed hoe geweldig het leven met Klaas is. Mijn leven is moeilijk geweest en dat heeft nog steeds invloed. De vele prachtige momenten die ik nu beleef, komen juist door dat contrast ook diep binnen. En via mijn beleving, raakt het Klaas ook dieper.
Afhankelijk van mijn denkwijze ervaar ik het leven als pijnlijk of als ‘a fairytale’, wetende dat een sprookje bijzonder is vanwege pijn die overwonnen wordt en de liefde die wint. Het lukt mij niet altijd om de aandacht te richten op het goede, maar ervaringen worden voor 95% door het onbewuste bepaald, aldus de wetenschap. Dáár zit dus de ingang naar 'een sprookjesachtig leven’…
