Op ‘ons plekkie’ bij Benagil, aan het enige(?) nog rustige stukje van de Portugese zuidkust, keken we onze ogen weer uit bij die goudgele kalkkliffen!
Toen we na een week daar wegreden begon gevoelsmatig de terugweg, namelijk koers noordelijk. Lángzaam, want we wilden de kou niet inhalen.
In Alto Alentejo het dorpje Luz bezocht dat 15 jaar geleden geheel verplaatst is, omdat er in de rio Guadiana de Alqueva-dam werd gebouwd, zodat het grootste stuwmeer van Portugal ontstond. Dat was wel nodig i.v.m. de grote droogte in dat gebied, waardoor de leefbaarheid nu beter gewaarborgd blijft. Het dorpje van 423 inwoners zou 16 meter onder water verdwijnen. Ieder gezin kreeg een nieuw, groter huis (mèt dezelfde buren), de kerken werden nagebouwd en de doden opgegraven en ook 1 km verhuisd. Kosten nog moeite werden gespaard om de sentimenten te overstemmen. In het museumpje zagen we daarover een bijzondere film.
Na 3,5 maand samen in de rust werd er wat verveling voelbaar. Knap, he! Oplettend of de Hollandse lente al zou beginnen, verheugend om in Norg de handen weer uit de mouwen te steken, zagen we dat de winter in NL nog wat venijn in de staart had. BRRR!
Eind februari begon een hevige regenperiode en was het voor ons doen fris: max. 16 graden. Voor Portugal is het hemelwater super, want de droogte neemt steeds grotere vormen aan. Er gaan geluiden dat ook hier over 2 jaar het drinkwater op is… Dan zullen hier dezelfde maatregelen als momenteel in Kaapstad werkelijkheid kunnen worden. De oplossingen voor zuinig drinkwatergebruik zijn ons bekend. Wij gebruiken 5 liter p.p. per dag; momenteel gebruikt iedere Nederlander gemiddeld 120 liter per dag. Net als in Kaapstad hergebruiken ook wij water waar het kan, dragen we kleren langer, doen de wekelijkse grote wasbeurt met een teiltje water en een washand en met het gebruik van biologische wasnoten hoeft de was minder vaak uitgespoeld dan bij een chemisch wasmiddel.
Het grappige is dat we ons onderweg de koning te rijk voelen met water voor 11 dagen, terwijl we dat in een huis zorgelijk zouden vinden… Maar eerlijk is eerlijk, de maanden in Norg gebruiken we wel meer water met een wasmachine, een wc en een bad. En o, wat genieten we dan volop van die luxe!
Maar hoe dragen wij, met die oude camper, nou zelf bij aan de opwarming van de aarde en dus de toenemende droogte wereldwijd?
Vooral de CO² uitstoot is veroorzaker van klimaatverandering. Per jaar reizen wij in totaal ongeveer 13.000 km. Samen met de LPG (koken en koelkast) stoten we met ons energieverbruik 1/3 minder CO² uit (5400kg) dan een gemiddeld 2persoons-huishouden p.j. (8.000 kg). Het leuke is dat ons bosperceel in Norg voor de helft onze dieseluitstoot compenseert.
Vegetarisch eten en gematigd spullen kopen maakt dat we ook op dat vlak bijna 1/2 minder CO² uitstoot hebben dan een gemiddeld 2persoons-huishouden (15.000 kg p.j., excl. vliegreizen).
Terwijl consuminderen de beste bijdrage is aan het klimaat, compenseren we CO² ook in een bomenproject in Tanzania van een goede kennis (www.stichtingwakk.nl/bosbouw). Voor 100,- worden er 1800 bomen geplant (+/- 27.000 kg CO² opname). Deze stichting bereikt met dit bomenproject tegelijk nog meer doelen, zoals: onderwijs, verminderen bodemerosie (woestijnvorming) en inkomsten voor arme boeren, waardoor dorpen zelfredzaam worden.
3 Maart staken we de grens naar Spanje weer over en ontvingen we één dagje zon! Pinke kon weer eens lekker buiten liggen en was blij met de stadse hondjes. Op de camperplek van Badajoz stonden dure campers, druk met schoonmaken en zorgen over hun bezit. Na eerst flink kijken en dom oordelen, kwam de wijsheid terug om ons te richten op onszelf: weinig zorgen, lekker schrijven en koffiedrinken met een vers gebakken appelnotencake in onze simpele panoven. Wat doet die eenvoud ons goed!!! Inmiddels zijn we in Noord Spanje. Hier wachten we tot het noordelijk weer warmer wordt. Ondertussen verkennen we Baskenland.