In Zuid Noorwegen was natuurpark de Hardangervidda onze eerste nieuwe omgeving. Via een prachtige groene route door het Numedal, kwamen we aan de noordkant van deze hoogvlakte.
We vonden een prima plekje nabij Dyranut: boven de boomgrens op 1250 meter hoogte, heel open gebied met mossen en heide en resten sneeuw op heuvelflanken. We stonden geheel alleen, een beetje van de hoofdweg af, aan een meertje, uitzicht op de Hardangerjøkul-gletsjer. Met aangename zomerse temperaturen zagen we de rust helemaal zitten.
Totdat… er steeds auto’s met toeristen kwamen, er zelfs bussen met Aziaten af en aan reden om foto’s te maken en roef weer verder. We waren er wat beduusd van. Een grappige anekdote was wel dat een Zuid-Koreaanse vrouw de Pippi-poster op ons wc raampje zag en zei: ‘Is that Pippi? Ooh, when I was a little girl, I wàs Pippi!’ Wat verrassend. De reacties op Pippi zijn veelvuldig. Zo bijzonder dat zóveel vrouwen, van alle leeftijden, uit alle culturen, zich met een eigenzinnig meisje met rode haren identificeren. Zo knap van schrijfster Astrid Lindgren.
Eind van de middag stroomde dit parkeerplaatsje vol met campers en busjes om daar dicht op elkaar geparkeerd de nacht door te brengen. We probeerden zo goed mogelijk ons te richten op innerlijke rust.
Na een paar dagen wilden we toch dolgraag ergens in de rust staan. Het hoefde niet eens mooi te zijn, als ik er maar kon wandelen met Pinke. Dalend vanaf de Hardangervidda-plateau ontdekten we in VØringfoss een afgelegen, zanderig parkeerterrein waar warempel één prachtig groen hoekje was met uitzicht op een berg en een bruisende stroomversnelling. De wilgenroosjes bloeiden daar uitbundig. Met ruimte voor één stoel, zittend in een zonnetje, 25 graden hoorde je in deze groen-paarse weelde alleen het water en de zoemende insecten. Écht een kadootje! Hier was rust en ruimte om te schrijven en innerlijke processen aan te gaan, omdat mijn lijf weer aardig protesteerde.
De meeste toeristen(bussen) kwamen hier niet, die bleven hangen bij het souvenirwinkeltje en de wc’s dichtbij de doorgaande weg. Het verrassende was dat we tóch in een prachtig wandelgebied stonden, waar ‘onze’ stroomversnelling uitmondde in een adembenemende, 182 meter hoge waterval! We zijn een week gebleven en hebben diverse leuke wandelingen kunnen maken.
Vanwege het overtoerisme hier in Zuid Noorwegen, hebben we de kust en de stad Bergen laten zitten. Via de mooie Hardangerbrug, die je via een tunnel oprijdt en waarbij je aan de overkant ook meteen weer een tunnel in gaat, zijn we noordelijk gereden naar het Sognefjord. Prachtige route! Langs watervallen, door groene valleien met die kenmerkende houten huisjes vaak met grasdaken, haarspeldbochten, door weer een bijzonder mooi natuurgebied StØlheimen, naar het groene dal van Vangnes. Wat een imponerend 3D landschap!
Met de ferry naar de noordkant van het fjord, waar hoge bergen tot aan het water door liepen. Er was er maar één weg die (ondanks iets minder toeristen) druk bereden werd.
Eind juli, na de aangename zomerdagen sloeg het weer om naar de bekende Noorse wisselvalligheid. Klaas kreeg griep en gelukkig vonden we toen een stil weggetje om te verblijven aan het Sogndalsfjord.
Met een veerboot terug over het Sognefjord naar Lærdal. Even rondkijken bij de oude dorpskern in Gamle LærdalsØyri; oud wordt in het Noors gammel genoemd. 🙂
Morellentijd! Mjammie. Zoete nog wel. Ze waren in de aanbieding…op zijn Noors dan: 11 euro de kilo. Daar 2,5 potje jam van gemaakt, zodat we er lang mee kunnen doen.
In Borgund het één na oudste en best bewaarde staafkerkje van Noorwegen bezocht. We parkeerden op 1,5 kilometer afstand om lopend, via een prachtig stukje historische Kongevegen (=koningspad), de bergpas te passeren naar het bijzondere kerkje uit ± het jaar 1150.
In dit mooie Lærdal overnachtten we tegenover een stuk koningspad bij een waterval. Op deze route kwamen de toeristen voornamelijk uit… Nederland.
Door de fraaie bergweg te nemen over het Aurlandsfjellet (Aurlandsgebergte) overvoerden we onszelf aan indrukken. Met als kers op de taart een gewéldig panoramazicht over het Aurlandsfjord. Poeh hé!
Dat we met ons eigen huisje daar allemaal kunnen komen, te gek! Deze nieuwe camper bevalt goed. De ruimte en de sfeer binnen zijn comfortabel. Daarbij rijdt hij ook goed. Het is een ongekende luxe om zó soepel een berg op te rijden, met de 2.8 turbomotor. Ook ervaren we tevredenheid bij de vriendelijke uitstraling ervan in dit groene landschap en krijgen we er leuke reacties op; blij lachende of zwaaiende mensen en opmerkingen over de pippi-bus en flower power.
Smachtend naar weer een rustig plekje parkeerden we op een kilometer van het lieflijke dorpje Bakka. Het ligt aan het smalle NærØyfjord dat op de werelderfgoedlijst staat, met zijn steile bergwanden, vele watervallen en groene flanken. De hoge druk van het toerisme op de inwoners was hier erg voelbaar en we werden na een nacht ook weggestuurd.
Een paar kilometer verderop in Stalheim twee nachten gestaan, ook schitterend… maar we waren moe! Overprikkeld door wat we gezien hadden, door het zelf toerist zijn, te midden van de vele andere toeristen én ook door het continue ruisen van rivieren en watervallen, wilden we nog maar één ding: Stilte.
Even geen prikkeling van zintuigen. Spontaan besloten om linea recta oostelijk te rijden. Door de 25 kilometer lange Lærdaltunnel, over de bekende E16 richting Zweden.
Het voelde verademend om, na 3 weken drukte, ‘s middags te parkeren in een afgelegen bos: een stilleven waar we NIKS hoorden. We zaten een tijd lang onbeweeglijk voor ons uit te kijken, onze zintuigen rust te geven.
De dagen erna werd het alleen maar beter. Wandelingetjes in het bos, op de hand stoelbekleding naaien, koffie met zelfgemaakt appelcake uit de panoven… Het hart kreeg in deze rust weer ruimte, dus het genieten kwam dieper binnen: lingonbessen ontdekken (familie van cranberries), bloeiende waterlelies op het meertje en om ons heen klingelende bellen van de loslopende schapen.
De tweede maand van deze reis zullen we op deze toer doorgaan. In dit deel van Noorwegen/ Zweden is er kans dat we elanden zien. Dat zou superleuk zijn. Het enige wat wij hoeven doen is… rust nemen, weinig verstoren. Pinke is een makkelijk hondje en lekker lezend en schrijvend gaat ons dat wel lukken. Ondertussen wachten we af wat de kosmos voor ons in petto heeft.