Terug van onze zomerreis verschilden Klaas en ik sterk in onze behoeften. Klaas wilde flink aanpakken en ik voelde de behoefte om elke dag tijd te nemen voor wat innerlijk leeft. Ik was herstellende van spit en die verkramping vroeg om zachtheid. Dus: bij mijn gevoel blijven, dat volgen en niet meegaan in de energie van de ander.
In de weken daarna groeiden we weer naar elkaar toe; Klaas ervoer de noodzaak van balans in de dag. Hij ging de ochtenden weer rustig kleien en ik ervoer weer ruimte voor klussen.
Er stond een aantal dingen op de planning: het bouwvakkerskeetje (onze badkamer/ bijkeuken) wilden we verplaatsen naar een minder opvallende plek. Klaas organiseerde het verleggen van de riolering, water en elektra, met hulp van iemand met een graafmachine. Hij merkt zijn leeftijd, maar toch ging hem dit goed af. Het resultaat is mooi; het keetje op een meer praktische plek en het bosduin is mooier in zicht gekomen.
Ook hebben we een nieuwe opruimronde gehad. 100 Kg naar de stort en zo’n 20 verhuisdozen naar familie en de kringloop. Deze keer lag het ‘afscheid nemen’ wat gevoeliger: spullen waar herinneringen aan zaten of waar een mooie toekomstfantasie op geprojecteerd was. Loslaten! Echt een stapje verder in los komen van gehechtheid aan materie. Er is letterlijk meer ruimte gecreëerd in het (aankomende) atelier, alsook meer innerlijke ruimte. We zijn verheugd dat we dit aangaan en met wat het ons brengt.
De camper vroeg om nog de nodige klussen, waarbij wij ieder doen wat ons ligt. Lekkage herstellen, verder stofferen, beetje comfort toevoegen en de blower voorin repareren. De camper zou hiervoor een aantal dagen naar de garage moeten en daar zagen we nóg minder naar uit dan het uitgeven van 600,- voor een nieuwe ventilatiemotor en toebehoren. Om ín de comfortzone van de camper te blijven, stapte ik ook uít mijn comfortzone: zelf de reparatie aanpakken. Dashboard ontmantelen - met pijn in mijn buik van de spanning. Met info van ‘het camperforum’ en Klaas’ zoon als vraagbaak op afstand, heb ik onderzocht wat de oorzaak kon zijn. Ik ben wel handig, maar helemaal niet technisch. Het draaischakelaar-mechaniek hersteld en een verbrand stekkertje vervangen, maar toen werkte het nog niet. Opnieuw kijken en prutsen, niets hielp… toen gaf ik het op.
De avond voordat ik de camper naar de garage wilde brengen probeerde ik het nog één keer. Ik ontdekte een draadbreuk bij de ventilatiemotor en daar zat meteen de oplossing. Hij deed het! Wát een opluchting! Het dashboard weer in elkaar gepuzzeld en geproost op de overwinning.
Verspreid over de weken heb ik wat bosarbeid gedaan. Minder dan mijn wil wil, want de praktijk wijst uit dat mijn lichaam kwetsbaar is. Maar ik heb er wel plezier in!
Gelukkig viel de schade door de droogte afgelopen zomer mee. Er zijn nu weer ruim 20 jonge boompjes bij geplant. Deels Amerikaanse eik; die groeit snel, heeft een hogere CO2 opname en kan goed tegen warmte en droogte. Ook verkleurt hij zo mooi rood in de herfst. Daarnaast nog een aantal bomen die voedsel leveren voor bijen.
Er is ruimte om dit jaar wat eerder aan onze winterreis te beginnen. Daar hebben we ook weer enorme zin in. De meeste voorbereidingen zijn gedaan, waarbij we het (maximale) campergewicht zorgvuldig in de gaten moesten houden.
Maandag 22 oktober verwachten we, meteen na Klaas z’n laatste onderzoeksuitslag bij de uroloog, zuidwaarts te rijden. We gaan uit van het goede.
Actueel artikel in: De_Correspondent - spullen opruimen