Klaas z’n operatie is achter de rug! Vier uur lang duurde de laparoscopische operatie met een Da Vinci robot, bediend door een uroloog. 24 Uur nadat de operatie begon, reden we Norg alweer binnen. Dat het zó snel en voorspoedig ging, moest Klaas daarna wel even verwerken.
Ondanks een aantal pijnlijke hobbeltjes die er in de dagen erna te nemen waren, is hem de eerste week meegevallen. Mijn achtergrond in de verpleging gaf ons beiden houvast.
Klaas voelt zich elke dag sterker.
De uitslag van het weefselonderzoek is ook positief. De snijvlakken van het weefsel zijn schoon, dus in principe is hij nu kankervrij. De komende 5 jaar blijft hij onder controle, maar de prognose is optimaal.
We hebben het allemaal met een mild gemoed doorstaan tót een tegenvallertje op het eind: op de nazorgdag wilde het plassen niet op gang komen… Wat de oorzaak hiervan is, is niet echt duidelijk. De katheter moest weer opnieuw geplaatst en volgende week moeten we terug.
We kunnen aanstaande vrijdag dus (wederom) niet vertrekken. 🙁
Ons geduld, dat we zo lang goed konden aanspreken, wordt nu wel op de proef gesteld. Ons milde gemoed zetten we nu in om onszelf toe te staan te balen. Als die energie eruit is, komt er vanzelf een ander perspectief in beeld.
Hoe is het ons afgelopen tijd vergaan?
De ziekenhuis afspraken en vrienden die op bezoek kwamen gaven de nodige onderbrekingen in deze wachtfase. De betrokkenheid, ook via mailtjes, was verrassend fijn. Best mooi dat ziekte zoveel warmte doet stromen.
In deze weken zat Klaas in een flow waarin hij vol enthousiasme kon kleien en met plezier allerlei kleine klusjes aanpakte.
Ik ben gaan lezen, handwerken en heb opnieuw veel aangeplant op ons perceel. Op een bepaald moment ervoer ik ook verveling. Er was een behoefte om meer uitgedaagd te worden. Dat bracht me tot het starten van een boeiende online- cursus ‘Anders kijken naar emoties’ (emoties als navigatiesysteem). Dit gaf de vervulling waar ik naar verlangde.
Het ervaren van de Nederlandse winter is soms onprettig, vooral als de dagtemperatuur beneden de 5 graden komt.
De camper wordt vochtig, schimmelig. Hij is niet winterhard en wij zijn dat ook niet meer, na 5 jaar winterreizen. Met thermo-kleding en houtkacheltje, soms aangevuld met een elektrisch kacheltje, kunnen we het wel warm houden, maar tussen vloer en plafond verschilt het ruim 10 graden.
Verlangend naar onze reis hebben we langzamerhand steeds meer beelden van het zonnige Spanje in ons hoofd gekregen. We hadden de afgelopen tijd een huisje kunnen huren, maar dat zou ander discomfort geven: niet in onze gewenste omgeving zijn.
De bureaucratie van de medische wereld (gevoed door de marktwerking) was een les om mijn daadkracht mét zachtheid aan te spreken. Vriendelijk en doortastend voor Klaas’ (en mijn) belangen op komen. En het werkte. Ik heb deze periode ervaren dat assertiviteit niet samen hoeft te gaan met felheid, maar dat ik met heldere daadkracht en begrip voor de ander veel kan bereiken, inclusief respect. Met deze ontwikkeling ben ik blij.
En nu, met ongeduld aan het einde van dit behandeltraject, wordt ons nog een wijsheidservaring geboden: Nederigheid is kalmte van het hart.