Vanaf 1 januari reden we redelijk op ons gemakje door het koude Frankrijk. Onderweg zagen we geregeld ‘de gele hesjes’ op rotonden, die op een vriendelijke manier demonstreerden tegen de arm- rijk tegenstelling binnen het kapitalistische systeem.
Op de laatste dag, bij het dalen van het Masif Central naar de Middellandse zee, kregen we koelwaterlekkage, het stroomde door de cabine. Met een aanpassing in het rijden, geen verwarming aan en bij afdalingen niet remmen op de motor, konden we ondanks deze pech de Middellandse zee bereiken. In Le Boulou eerst een weekeind gerelaxt; frisse temperatuur, maar met een stralende zon.
Klaas voelde zich prima, maar begon ineens bloed en bloedstolsels te plassen. Na overleg met de Nederlandse uroloog volgden we hun advies: veel drinken, zodat de stolsels weg konden spoelen. Na 2 dagen was de urine schoon.
Met de rij-aanpassingen reden we door naar Spanje, waar we een paar dagen heerlijk rustig aan zee stonden. We verzamelden moed om de koelwaterlekkage te onderzoeken en hopelijk zelf op te lossen.
Maar plots begon ’s avonds bij Klaas het bloedplassen opnieuw. De bloedstolsels waren nu groter en blokkeerden de urineweg, dus Klaas had hoge nood, maar kon niet plassen; pijnlijk! Met mijn achtergrond in de verpleging én een katheter bij ons, heb ik hem kunnen katheteriseren. Meteen zijn we naar Imed Hospitales, een medische privékliniek in Valencia, gereden. Toen we daar tegen middernacht aankwamen was ook de katheter verstopt door bloedstolsels, dus precies op tijd konden ze hem daar verlossen door een nieuwe katheter.
Hun Engelse taal en ons Spaans was gebrekkig, maar in deze tijd zijn er gelukkig online vertaaldiensten en zo konden we het belangrijkste toch uitwisselen.
Op de eerste hulp spoelden ze urenlang zijn blaas en zogen ze er heel veel bloedstolsels uit. Halverwege de nacht werd Klaas op de afdeling opgenomen. We kregen samen een riante (hotel)suite, 8 keer zo groot als onze camper. Zo groot en luxe hebben wij ze nog nooit gezien. Ondanks dat er een uitklapbare slaapbank mét eigen mega flatscreen TV voor mij was, koos ik ervoor om tegen vier uur terug te keren naar Pinke en met haar in de camper te gaan slapen, naast de drukke ringweg.
Een uurtje later belde een ontredderde Klaas en heb ik toch de rest van de nacht in de uitgeklapte relaxzetel naast hem gelegen. Hand in hand en de liefdevolle muziek van Kirtana brachten een vredige rust in de kamer en zo konden we nog een paar uurtjes slapen.
’s Ochtends SOS International ingeschakeld, die als centraal punt ging fungeren tussen onze zorgverzekering, de reisverzekering, het ziekenhuis en ons. Zij hebben ook een medisch team dat meekijkt met het zorgproces, de relevantie van behandelingen en betalingsgaranties afgeeft als ze toestemming geven.
Tijdens de behandelingen van blaasspoelen en stolsels wegzuigen, bleef de urine bloedrood. Klaas begon zich gedurende de dag steeds slapper te voelen en kreeg flinke pijn aan zijn linker nier, een bloedrijk orgaan. De Engelssprekende uroloog had met bloedonderzoek flinke bloedarmoede vastgesteld, waarvoor Klaas een bloedtransfusie kreeg. Daarnaast zou er een (dure!) CT-scan plaatsvinden, al zoekend naar de oorzaak. De SOS gaf toestemming en een betalingsgarantie hiervoor af.
Tegen einde van de avond voelde Klaas zich stukken beter, dankzij de bloedtransfusie. Het was een pittige dag voor hem geweest, met voelen dat hij de controle aan het verliezen was, pijn en de gebrekkige communicatie. Maar daarbij was het ook speciaal om onze diepe verbondenheid te ervaren en hoe onbaatzuchtig ik er voor hem kon zijn.
Terug in de camper vond ik een in zichzelf gekeerde Pinke. Ik had wel met haar gewandeld, maar de grote, plotselinge verandering was pittig voor haar; een gevoelig beestje.
Vermoedelijk door inmenging van SOS, werden we ‘verbannen naar de bezemkast’ 😉 een privésuite van 'maar' 4 keer onze camper, die wat knusser aanvoelde.
Gelukkig ging nu alles bergopwaarts. De urinekleur werd weer helder. De dagen daarna, met een weekeind erin, was het voornamelijk wachten. Ik kon mijn aandacht en tijd voor Klaas en Pinke nu beter verdelen. Op een bankje in de zon probeerde ik te ontspannen, al was het rumoerig Valencia, terwijl Pinke vrij rondscharrelde. Met wat extra geknuffel trok Pinke ook bij.
Deze dagen had ik veel steun van dierbaren die betrokkenheid toonden en tegelijk oog hadden voor het positieve dat we ook ervoeren.
Hoe langer we hier waren, hoe meer onze liefdevolle openheid afnam door de kracht van die dichte, stadse energie, waar mensen erg vanuit het hoofd leven. Klaas zakte terug in zijn overlevingsmechanisme van afvlakking en ik in mijn overlevingsmechanisme van strijdvaardigheid. Zoals we eerder al gemerkt hadden is dat geen handige combi. Dankzij ons bewustzijn hiervan konden we beiden, met wat inzet, onze heldere kant aanspreken. Klaas gaf zijn eigen kracht weer meer ruimte en ik mijn zachtheid. Toch mooi om zo samen de hobbels van het leven aan te gaan. Steeds weer ons eigen handelen en gevoel beschouwen en kijken naar/ uitspreken van de onderliggende behoeften.
Het is ook interessant om zo bewust te ervaren wat de overprikkelende stadscultuur met ons mensen doet, hoe we daarin van onze liefdevolle natuur afgesloten raken. Er midden in zitten is niet prettig, maar achteraf zijn we weer wijzer geworden van die ervaring. En dat omarmen we ook.
Op de vijfde dag van de opname kreeg Klaas een cytoscopie: onder narcose werden zijn urineweg, blaas en nier met een camera onderzocht en de overige verharde, verklonterde bloedstolsels werden verwijderd.
De oorzaak van de bloeding bleek een weinig voorkomende complicatie, waarbij de (zelfoplosbare) hechtingen van de operatie niet goed waren opgelost en een ontsteking hadden veroorzaakt die was gaan bloeden. Gevalletje van pech dus. De nier, de blaas en urineweg zagen er prima uit. De urine bleef ook na deze ingreep helemaal helder. Klaas had, ook nu, totaal geen last van de narcose en hij werd een dag later, kathetervrij, ontslagen, met als nabehandeling alleen een anti-bioticakuurtje.
We prijzen ons gelukkig met deze goeie zorg in de particuliere ziekenhuizen. Het maakt dat we prima in een groot deel van Europa kunnen verblijven. Dat voelt heel geruststellend en vrij voor ons als nomaden.
Ik was al terug naar de camper toen Klaas woensdag de deur van de afdeling achter zich sloot. Op de vraag van de mannelijke verpleegkundige ‘Is je dochter al weg?’ antwoordde hij dat ik zijn vrouw was. ‘Lucky man!’ lachte de verpleger hem toe.
Op dit moment in El Saler, ten zuiden van Valencia, met zon, zee en duinen is Klaas vol inspiratie weer in zijn schrijfproject gedoken. Pinke ligt buiten te genieten en ik… ben erg moe. Met liefde heb ik veel gegeven aan Klaas en Pinke en het is even op. Het fijne is dat de moeheid er gewoon mag zijn, zonder tijdsdruk. Slapen, koffieontbijtje, wandelen, lezen, niks doen… Wat kunnen we toch groots genieten van onze manier van leven, als het er even niet is geweest.
Wanneer mijn lijf aangeeft dat de energie weer terug is, pakken we het koelwaterklusje op en zullen we daarna onze reis vervolgen. Wat een rijkdom!