Op een camperplaats in Lorqui (bij Murcia) zijn we een week gebleven, om een bijna vergane radiatorslang te vervangen die koelwater lekte. Een week lang elke dag een half rustig ermee bezig geweest, verder zijn we in de ruststand gebleven.
Dit nikserige stadje kreeg kleur door aardige ervaringen; een dol enthousiaste Spaanse vrouw die uitbundig reageerde op onze hippiecamper, de kleinschalige landbouwveldjes, een supermarktje met lekker verse groente en behulpzame medecamperaars.
Mijn moeheid loste niet helemaal op. De ervaringen van afgelopen tijd vroegen om stilte en overpeinzing. Ik probeerde mijn aandacht te verleggen naar een eenvoudige cursus Spaans en wat handwerken… Maar ik kon de focus niet volhouden, van niets werd ik blij, sterker nog: ik voelde meer tegenzin en somberheid opkomen.
Toen ik mezelf ontsloeg van productiviteit ontdekte ik dat het eigenlijk het fijnst voelde om te laten zijn wat er is: moeheid, inzichten, oude pijn, verwarring. Álles in mijzelf ruimte te geven. Niets aandikken, niets onderdrukken, maar het waarnemen. Alertheid en versuffing elkaar laten afwisselen. Het komt heel subtiel om dit te doen zonder druk, zonder ambities, maar met liefdevolle sturing. Het ene moment wordt alles helder, om het volgende moment het niet meer te weten… en dit gewoon te laten gebeuren.
Eind januari zijn we verkast naar Calarreona, aan de Costa Calida. Tussen de tientallen campers was er juist nog een eersterangs plekje over, met vrij uitzicht over het zonnige blauwe baaitje. Wat een tref! Het bord dat camperen daar verboden is en een boete tot 3000,- kan oplopen, werd door iedereen genegeerd, zelfs door de politie die geregeld langs kwam.
Hier kon ik lekker met m’n lieverds wandelen langs de prachtige rotsachtige kust.
Deze weken leefden we langzaam en bewust, helemaal open en in het moment. De kleinste mooie dingen komen dan binnen en dat leeft heel intens. Tijd bestond niet meer.
Klaas zat superlekker in zijn schrijfproject over ‘de gedachte werkelijkheid’. De teksten vloeiden heerlijk geïnspireerd uit zijn vingers. Genieten!
Storm ‘Helena’ kwam 2 dagen over ons heen met windkracht 8, dus werden we gezandstraald, maar dit alles bij volle zon. Ook dit is Spanje.
De laatste nacht alhier, 4 februari, trad plotseling tóch weer een bloeding op, met blokkerende bloedklonters, dus opnieuw richting een ziekenhuis. Dat werd uiteindelijk het universitaire ziekenhuis in Cartagena. Hier kreeg hij opnieuw een katheter die de wond dicht kon drukken, terwijl ook zijn blaas gespoeld werd.
Deze omgeving was hele andere koek dan het privé-hospitaal in Valencia. Hier was veel lawaai, geen privacy en er werden, zonder uitleg, handelingen aan zijn lichaam uitgevoerd. Hij bleef steeds op zaal van de Urgencia liggen en ik mocht 4x per dag ½ uur langskomen.
Ondertussen gaf die buitenwijk van Cartagena mij een bijzondere levensles: te midden van troosteloze terreinen van zand, stenen, plastic afval en bouwschroot bloeiden prachtige bloemen. Zich niks aantrekkend van de omgeving toonden ze hun eigen schoonheid. Wát een levenskracht. Dat ontroerde me en gaf de inspiratie om in deze omstandigheden ook meer bij mijn eigen kracht en liefde te blijven.
Met nog bloederige urine, weliswaar zonder zichtbare stolsels, werd Klaas de 2de ochtend plots ontslagen. Beduusd belde hij me op dat hij al in de gang stond.
Naar een camping gegaan om te bekomen. Contact gehad met de uroloog in NL en het zou kunnen dat de bloedverdunner voor zijn hart, zijn wondherstel nu in de weg zit. In overleg met de cardioloog stopt hij tijdelijk met deze medicatie, alleen duurt het een week voordat de medicatie uit zijn bloed is.
Niet helemaal verbaasd waren we toen bloedstolsels dezelfde avond alweer problemen gaven. Ter geruststelling terug richting ziekenhuis gereden, maar in de camper afgewacht of het zichzelf op zou lossen, vanwege enige tegenzin om naar binnen te gaan. Voor Klaas was het een les om zijn lichaam de ruimte te geven het zélf op te lossen en dit proces niet met zijn wil te manipuleren. Want het forceren gaf hem zelf én zijn lichaam alleen maar meer stress. En na 3 uur lang mini beetjes plassen, liet zijn lichaam als vanzelf grote bloedstolsels vrij en kon de urine weer vrij stromen. De volgende dag was de urine helder.
Inmiddels hadden we ontdekt dat ik het weggelekte koelwater niet in de goeie tank had aangevuld, maar bij de stuurbekrachtiging had gedaan. De hydroliek-olie met het koelwater was vermengd tot ‘mayonaise’. Het stuur begon ook stroever de gaan. In Cartagena hebben we de camper een kleine 5 uur bij een garage moeten achterlaten waar het systeem voor ons gereinigd werd. We kwamen de tijd wel goed door, maar achteraf voelden we dat het toch flink energie had gekost om ‘dakloos’ te zijn, zeker na alle ervaringen van de dagen ervoor.
We besloten om terug noordelijk te rijden en de komende tijd rondom Benidorm te verblijven. Gewoonlijk rijden we met een grote boog om deze grote badplaats heen, maar vanwege de vele (!) buitenlandse pensionado’s is hier een goed internationaal ziekenhuis, voor het geval dat…
Tot onze verrassing, op 12 km van deze stad, vonden we een prachtige plek in Finestrat, met mooi uitzicht, natuur, wandelroutes, een waterbron en wc’s.
Maar helaas, helaas dezelfde nacht ontstond opnieuw een bloeding met blokkerende bloedstolsels. Dit was een tegenslag die hard aankwam bij ons. Klaas zijn lichaam kon het nu niet zelf oplossen en dus reden we naar het ziekenhuis. Klaas trilde zijn spanning eruit en ik voelde teleurstelling dat we opnieuw onze manier van leven in moesten leveren.
Op de EHBO spraken ze goed Engels, handelden ze menselijk en toen hij 2 uur later op een stille privé kamer lag, konden we ons er weer bij neerleggen. De nachtzuster sprak zelfs wat Nederlands.
Klaas komt nu de dag door met lekker smikkelen, slapen en hij heeft een heerlijk e-book om zijn tijd zinnig en aangenaam door te komen. Morgen (maandag) komen er 2 onderzoeken naar de oorzaak van de terugkerende bloedingen. Ik mag Klaas de hele dag door bezoeken en wissel mijn zorg voor hem en Pinke af met tijd voor mijzelf te nemen. Binnen de omstandigheden is er balans.
Op een parkeerterrein, op 10 minuten lopen van Klaas, sta ik nu tussen de andere campers. De creatieve uitstraling van ons mobiele huisje én het levensreisblog nodigen uit tot contact. Het is leuk dat we zo gelijkgestemden aantrekken. Het is fijn dat ik mijn ervaringen kan delen, maar ook leuk om te horen over andermans bijzondere leefstijlen. Deels live, deels digitaal maken we ook onderweg deel uit van een community.