25 Km landinwaarts van Benidorm kwamen we in het rustige berggebiedje ‘Sierra de Aitana’. Om de paar dagen reden we enkele kilometers verder om dan weer uit te kijken op een heel ander panorama van dezelfde vallei: robuuste grijze bergwanden, witte dorpjes in de diepte, akkers met olijf- en amandelbomen en uitbundig bloeiende bermen, een kasteel op een rots midden in het dal, een azuur blauw stuwmeer en stukken naaldbos. We moesten wél alert zijn op de dennenprocessierups, die Pinke 2 jaar geleden bijna fataal werd.
Op het moment dat we weer toe waren aan boodschappen doen, hadden we geen zin en stelden we het een week uit door naast koek ook het brood zelf bakken, maaltjes van restjes maken, sla uit onze eigen mobiele moestuintje, gedroogde vleesvervangers en pannenkoeken. Dit hebben we zowaar allemaal ‘in huis’. Zo groot wonen we! 😉
Half februari, 3 maanden na de prostaatoperatie, was Klaas zijn bloedtest goed: de kanker is uit zijn lijf. We maakten ons geen zorgen en waren tevens blij met de uitslag. Meteen zijn we, vanuit Benidorm, dwars Spanje doorgereden naar Portugal.
Een weekje vertoeft in en om het schattige kasteeldorpje Castelo de Vide, aan het nationaal park Serra do São Marmede. Wat een verademing dat lieflijke groen in vergelijking met het voornamelijk droge, ruige Spanje!! Oost Portugal heeft zo’n vriendelijk landschap. De mensen praten zachter en zijn erg vriendelijk. De ‘vooruitgang’ is hier beperkt gebleven, er is meer balans tussen mens en natuur en dat is de triomf van dit authentiek stuk Portugal. We genieten er onbeschrijflijk van.
Met zelfgebakken appel-notentaart bij de koffie vierden we deze periode.
Tijdens een wandeling trok een grote schaapshond mijn aandacht. De kudde liep verderop in het groene weitje met olijfbomen, maar hij was hier bij een schaap dat met zijn kop vast zat in de omheining. Klaas haalde een tangetje en terwijl ik het weitje in klom kwam de hond op me af. Toen ik hem uitgelegd had dat ik het schaap kwam bevrijden, ging hij liggen. Nadat ik de angstige ooi verlost had, renden ze samen terug naar de kudde. Even later kwam de hond opnieuw mijn kant op en mocht ik hem aaien. Hij kwispelde en toonde onderdanigheid naar mij. Tot hij Pinke zag en wild begon te blaffen. Tja, dat is zijn beroep; de kudde beschermen. Een bijzondere ervaring.
Bij het stuwmeer Barragem do Póvoa groeide en bloeide het weelderig in de met keien ommuurde weitjes met her en der karakteristieke oude kurkeiken.
Een indrukwekkende natuurbeleving! Al onze zintuigen werden geprikkeld; de nachten waren fris en overdag, bij 18 graden, gaven zon en schaduw tijdens het wandelen een wisselende warm-kou ervaring. De vele kleurige bloemen in het frisse groen met ertussen kolossale zwerfkeien en kurkeiken: een streling voor het oog. De bloeiende brem deed ons benevelen door zijn sterke zoete geur en we dronken heerlijk bronwater, terwijl ons een concert ter ore kwam van tjirpende krekels, zangvogeltjes, de ruisende wind door de hoge eucalyptusbomen, klepperende ooievaars die elkaar enthousiast begroetten bij terugkeer op het nest en ‘s avonds de kwakende kikkers in het stuwmeer. Perfectie!
Deze omstandigheden waren optimaal om een nieuwe ontwikkeling aan te gaan, ingegeven door de zin ‘Vrouw zijn is dichtbij de natuur staan, is dichtbij je eigen natuur staan.’ (Boek: Leven in verbinding) Vrouwelijkheid is een thema.
Door naar mijn milde, vrouwelijke natuur te luisteren en de innerlijke criticus wel te erkennen, maar niet de leiding te geven, begon ik te ervaren wat het is om het werkelijk aangenaam te hebben in mijzelf. De energie van ontspanning en bezieling leidde tot mooie mailwisselingen met dierbare gelijkgestemden. Ontroerend!
Oei, ík groei en bloei…
Na een actieve dag van boodschappen doen, water tanken, afval kwijt raken en kilometers noordelijk rijden, bereikten we een afgelegen bergkapelletje, in het dunbevolkte Portugese achterland. Hier mochten we weer relaxen en ons opnieuw en opnieuw verwonderen in de serene sfeer en natuur in haar volle lentepracht.
Een schitterende rondwandeling bracht ons bij het nabijgelegen dorpje met smalle, steile straatjes en historische huizen op, tussen én onder gigantische granieten keien, die dus dienst doen als vloer, muur of zelfs plafond.
De naam van deze berg en het pittoreske dorpje is… Monsanto, nota bene net zoals de omstreden multinational. Een grotere tegenstelling met dezelfde naam is ondenkbaar.
‘Vrouw zijn is dichtbij de natuur staan, is dichtbij je eigen natuur staan.’