Het bergkapelletje van Monsanto verlieten we twee keer, om er ook twee keer terug te keren. Terwijl onze gedachten vooruit liepen op de verdere reis, gaf ons gevoel steeds in dat we langer moesten verblijven in dit ongerepte natuurgebiedje. Een serene stilte ging uit van de vele bloeiende bloemen, de sprookjesachtig vertakte kurkeiken tussen al het groen en de ronde keien in allerlei maten, soms wel van 30 meter hoog. Die ronde vormen hadden zeker ook een uitwerking in de atmosfeer. Het wandelen in dit gebiedje was geweldig, over de duizenden jaren oude paadjes, waar een (bijna even oud) boertje zijn 3 geiten en de ezel uitliet. Wat een fantastische rust hing hier.
Klaas zat in een gedreven schrijfmodus die me prikkelde.
Ik begon met schrijven van het boek ‘Camperleven, inspiratie en informatie uit eigen ervaring’. De reisverslagen vanaf 2013 ben ik aan het herschrijven, aangevuld met hoofdstukjes praktische informatie. Ik hoop dat het een boek wordt dat non-fictie lezers zal aanspreken. Mensen die in hun eigen vorm zo’n droom willen leven, hebben er ook praktisch misschien wat aan.
Het schrijven geeft me in ieder geval veel plezier en ik zal zien waar het toe leidt. Dit is immers ‘mijn derde boek’ en de andere twee liggen onaf opgeslagen op de harde schijf.
Onze 3 reismaanden van zon, zonder regen werden afgebroken.
Onder invloed van de Noordpoollucht, kwam er winterweer over bijna heel Iberië.
Dat deed ons begin april besluiten om opnieuw de planning om te gooien en Portugal te verlaten richting noordoost Spanje, naar de provincie Catalonië waar onder invloed van de Middellandse zee het weer milder is.
Met regen, sneeuw en 7 graden reden we in hoog tempo over de Spaanse hoogvlakte. De slingerende vrachtwagens maakten het soms tot een wat enge rit. Op het Spaanse nieuws vernamen we dat er op de snelweg bij Madrid, kort nadat wij er hadden gereden, tot wel 60 cm sneeuw was gevallen en een ongeluk met 50 auto’s was ontstaan. Oei!
De rijdagen waren intensief, maar tevens een hele geschikte break.
Klaas zijn gedrevenheid was uitgemond in een onbalans. Het schrijven vlotte niet meer en ook tussen ons miste ik de afgelopen tijd steeds meer de flow.
Zijn gedachte om het boek eind deze reis ‘proeflezer-af’ te hebben, had Klaas onbewust in een prestatiedruk gezogen.
Ik hoopte dat onze balans onderweg zou herstellen, maar merkte op dat ik hard aan het werk was om de verbondenheid weer te ervaren, terwijl Klaas wat afweer in zijn reactie liet doorschemeren.
De verschillende gedachten en emoties die dat in mij opriep kon ik erkennen als signaal. Niet om ze te af te reageren, maar doen wat ik afgelopen jaren geleerd heb: ze bespreken.
In een rijpauze zeg ik: ‘Klaas, we moeten even praten. Ik voel me verdrietig.’
K: ‘Ach, wat is er dan?’
A: ‘Ik mis de verbinding tussen ons. Ik merk dat ik, middels gesprekjes, hard werk om de verbondenheid tussen ons terug te krijgen en heb de indruk dat jij dat wegduwt.’
K: ‘Ik genoot er de afgelopen uren juist van dat mijn hoofd even leeg was. Ik was het me niet zo bewust, maar ik hield het inderdaad af.’
A: ‘Oh, is dat wat er gaande is. Ik begrijp het. We doen twee tegengestelde dingen en dat is niet handig. Ik voel verdriet, omdat het me herinnert aan onverbonden zijn in het gezin waar ik opgroeide.’
K: ‘Ja lieverd, dat begrijp ik.’
A: ‘Ik mis je. De laatste tijd geef ik aan dat je steeds zo bezig bent. Je zit niet meer even te niksen of te mijmeren. Dat je nu even niks deed greep ik aan om onze verbondenheid weer te herstellen. Zou jij op zo’n moment willen aangeven wat er in jou omgaat?’
K: ‘Ja meis, ik zou er zelf niet op gekomen zijn, maar dat wil ik wel.’
A: ‘Neem je tijd die je nodig hebt en laat je het me weten als je weer ruimte hebt?’
K: ‘Is goed. Mooi dat je dit bespreekt, Anneleen. Kom eens bij me, lieverd’.