Na het o zo vriendelijke Portugese landschap gaf de grove, robuustere Spaanse natuur even geen voldoening meer. We waren tè verwend. Mooi, he?
Om onze ervaringen te laten indalen en verwachtingen te laten wegebben, gooiden we het over een hele andere boeg: de Middellandse zee. In zonnig Cunit wilden we net zo lang blijven tot we een nieuwe impuls zouden krijgen…
We sloten aan bij een groep van zo’n 50(!) campers op een gedoogterreintje, wél met vrij uitzicht over zee. Even weer vlak land, 2 dimensionaal leven, dat paste ons: prikkelarm, geen avontuur, lekker eenvoudig.
Deze stabiliteit deed ons goed: Klaas voelde zich ‘zweven in zijn schrijfproject’, zoals hij zelf zei. Ik voelde me innerlijk onstabiel. Hier konden we ons afsluiten en weer naar binnen keren.
Wat zijn we RIJK met ons vrije leven, om zó contact te hebben met ons gevoel en onze behoeften te kunnen volgen! Fantàstisch!
Na 10 dagen rust met zee, strand, boulevard werden we op paasochtend wakker met geluiden van circus, vliegtuigen, toeterende treinen en het inmiddels stormachtige weer. Wat we eerder nauwelijks opmerkten klonk ineens allemaal zo lawaaiig… dit was de impuls om te vertrekken.
Jaarlijks reden we langs de berg Monserrat, die me altijd mateloos intrigeerde: hoge gezaagtande punten die als een waaier uitsteken in een vrij vlak landschap. In de wintermaanden was het ons te koud, maar om hier bij lentetemperaturen mijn nieuwsgierigheid te bevredigen was fijn.
De volgende ochtend vroeg reden we naar de top: het klooster ‘Monastir de Monsarrat’, een bedevaarts- én toeristenoord. Nog op de grote parkeerplaats, zonder zicht op wat dan ook, zat Klaas zich bij het koffie-ontbijtje al flink te verbazen met ‘Ach, ach’, ‘Jezus!’ en ‘Zó hee!’, over de grote bussen die af en aan reden en de mensen die er toen al, in de regen liepen. We moesten om onszelf lachen, dat nog zonder een voet buiten gezet te hebben, het aanschouwen van het toerisme voor ons al een attractie was.
Bij het klooster en de kathedraal zagen we dat de mens de puurheid van de natuur flink had aangetast. Kolossale gebouwen, pracht en praal was duidelijk voorgegaan. Het heilige karakter ontbrak, ook zichtbaar in de vele toeristen die vooral bezig waren met foto’s en selfies. Zij zagen dit oord met name door hun schermpje.
Die invloed van de mens vonden we indrukwekkend. Het is wel goed dat we af en toe zulke dingen bezoeken, want door onze manier van leven vergeten we een beetje dat dit ook bestaat, dat dit óók de wereld is.
We waren blij toen we terug in onze eigen kalme sfeer waren, in ons eigen ‘klooster op wielen’, grapten we.
De drukte van de Spaanse paasvakantie omzeilend, ontdekten we in het vulkanische gebiedje Garrotxa weer een geweldig natuurplekje. Tussen de bomen konden we parkeren aan het bruisende bergriviertje El Gurn. Met daarbij de ijverige zanglijsters was het een lust voor het oor.
Het gemengde bos op de bergflanken toonde vele kleuren groen. De kleinschalige weitjes ertussen waren bezaaid met talloze lieflijke bloemen. Heldere kleuren raken iets essentieels in mij, het maakt me stil en blij tegelijk. Het inspireert me om in Norg, op ons open middenstukje terrein, ook wat wilde bloemetjes te gaan zaaien.
Het minuscule gehuchtje Sant Privat d’en Bas was prachtig door het authentieke karakter, te beginnen met 4 ezeltjes die ons bij de toegang verwelkomden. We ontdekten de hele week verrassende paadjes en weggetjes door het bos, langs weilandjes, over watervalletjes, door het dal met uitzicht op bergen en overdrijvende hete luchtballonnen. Onze zintuigen werden weer vertroeteld!
Gisteren hebben we hier onze 7de trouwdag gevierd. Na terugkomst van mijn ochtendwandeling had Klaas als presentje een verrassende tekening voor me gemaakt op t schoolbord. Voor hem maakte ik zijn voorkeurslekkernij: pannenkoeken bij de koffie. Van het universum kregen we, na een paar dagen bewolking, een zonnetje kado.
1 Mei is tevens Dag van de Arbeid. Het doet denken aan ‘liefde is een werkwoord’… Wat hebben we ons toch fijn kunnen ontwikkelen in elkaars nabijheid! Door 24 uur per dag samen te zijn, zijn we logischerwijs vlot door processen heen gegaan. Het ‘werken aan onze relatie’ transformeerde zich steeds verder naar ‘Zijn in de relatie’. Samen Zijn staat gegraveerd in onze trouwringen. Dit is waarop we elke dag weer ‘Ja’ zeggen.
Plots deed zich een nieuwe impuls voor:
Klaas zijn schrijven vlotte al een tijdje niet meer en bij mij was behoefte aan meer dynamiek ontstaan. Na 6 passievere maanden is dat wel logisch. Afgelopen week hadden we al eens bij de koffie gefantaseerd welke leuke klussen we in Norg willen aanpakken komende zomer.
Ineens gaf Klaas aan zichzelf toe dat hij schrijfmoe was. Hij heeft afstand nodig van het project en voelde de behoefte om te gaan kleien. Ons bosperceeltje in Drenthe trekt! Keramiek, bouwen, schilderen, zaaien… met de handen creëren.
Dus deze 1 mei vertrokken we spontaan noordwaarts.
