Drie weken na vertrek zijn we in Portugal aangekomen. We reden met een omzwerving via de Franse kust, fris maar in het begin nog zonnig: Cap Blanc Nez aan de Opaalkust , Normandië en daarna door de Loire.
De route over de ring van Bordeaux hadden we op een zaterdag gepland, omdat er dan minder vrachtwagens rijden die nog wel eens halsbrekende toeren uithalen. Het regende gigàntisch en dus hebben we ons zelf op de tolweg naar de Spaanse grens getrakteerd.
Op de camperplek bij de grotten van Aizpitarte was het stroompje, waar we gewoonlijk met stapstenen naar de overkant gingen, veranderd in een flinke waterval. Bruisend!
Zondagochtend 17 november reden we regenachtig Baskenland door. Dat is toch altijd een indrukwekkend stuk, erg 3-dimensionaal! Prachtig beboste hellingen, die met de geel-rood-bruine herfstkleuren soms wel in brand leken te staan. Ertussen, in de dalen, bevonden zich huizen, bedrijven, wegen en spoorlijnen kris-kras, compact op elkaar. Op de borden stonden onleesbare namen, met vaak meerdere letters die bij scrabble 3x letterwaarde geven. De navigatie raakte soms zelfs de draad kwijt en zo reed ik ook nu verkeerd.
Gelukkig was er weinig verkeer, waardoor ik me redelijk veilig voelde.
In enkele andere auto’s leefde dat zondagsochtendgevoel misschien ook wel, terwijl zij nu toch met de wielen omhoog in de berm lagen… Ai.
Opgelucht, dat we op de Spaanse hoogvlakte géén sneeuw aantroffen, reden we rustig door, max 3 uur per dag en 95 km per uur, omdat dit het minst vervuilend is.
Eindelijk in Portugal werden we verrast door een práchtige parkeerplek bij de begraafplaats in Juromenha, met uitzicht over de Rio Guadiana.
Het was een verademing dat de kou en het lange rijden voorbij was. De thermokleding kon weer uit, het was zo’n 15 graden en zonnig. Met de wandelingen genoten we van een prachtige verlaten fort-ruïne met een kerk… zónder toeristen! Helemaal blij werd ik van de kleurige bloemen die alweer aan een nieuw bloei-jaar begonnen waren.
De ontspanning stroomde binnen en we gingen weer fijn over tot de orde van de dag: the meaning of life.
Klaas pakte het schrijven van zijn boek weer op, dat de titel zal dragen: ’De werkelijkheid is mooier dan je denkt’. Het geeft hem een gevoel van eenheid, balans, doordat zijn kennis en intuïtie samenvloeien.
Voor mij is voelen de ingang naar betekenis; gewaarworden wat mijn verlangen is. Afgelopen zomer heb ik gemerkt dat het zo prettig is om trouw te zijn aan wat zich van binnenuit aandient en dat volgen. Gedachten, weerstanden opmerken, maar die niet de leidende stem geven. Steeds opnieuw de aandacht verleggen naar de beweging die het gevoel aangeeft.
De vraag in me om laten gaan: wat is mijn stroom, van binnenuit?
Mijn stroom heeft me gebracht bij het steeds fijner hebben met mijzelf: ontspannen slapen, lezen, zonder schuldgevoel grenzen stellen, dit blog schrijven, Klaas liefhebben, blij zijn, hout sprokkelen (in de regen), moed verzamelen om lastige dingen aan te gaan, verstillen, mezelf omarmen met al mijn tekortkomingen, huilen, mijn verlangens uitspreken (ook al worden ze niet vervuld), dát doen waar mijn hart van opspringt…
De moeilijkste reis is maar 30 cm.