We hebben weer nieuwe stukjes ontdekt en bekende stukken herontdekt in de Sierra de Grazalema, het gebied dat ik eerder beschreef: een klein, zeer afwisselend gebiedje met kale bergruggen van kalksteen, diepe ravijnen, steile rotswanden waar de gieren in groepen rondcirkelen. PRACHTIG! Wat is er toch veel te zien en te beleven! Wandelen, observeren, fotograferen en filmpjes maken.
In natuurparken mogen we niet overnachten, dus moeten we elke dag verkassen. ’s Nachts verblijven we meestal in de mooie, maar rumoerige witte dorpjes. Een enkele keer smokkelen we een nachtje en blijven we staan, onopvallend verscholen achter een berghellinkje.
Na ruim een week zijn we overvoerd door indrukken. Om dat alles te verwerken rijden we een uur zuidelijk door Parque de los Alcornocalis, zónder ook maar een dorpje tegen te komen. We parkeren op een afgelegen plekje.
De Alcornocalis is het meest zuidelijk gelegen beschermde gebied van Spanje van 165.000 hectare groot. In dit gebied groeit heel veel kurkeik, zo’n 380.000 stuks schijnt, ook de betekenis van de naam Alcornocalis. Door de hoge vochtigheid (ook in de zomer), groeien er veel bloemen en planten en is een groot deel van het gebied bedekt met bos en beboste rotsen en bomen. De rust die er heerst is onvoorstelbaar voor ons Nederlanders.
Er zijn vele vogels; arenden, wouwen, zilverreigers, gieren, ooievaars, maar ook uilen en ijsvogels. Daarnaast loopt er rundvee los en knorren hier en daar wilde zwijntjes.
Het is er sereen. Ook is er nauwelijks mobiel bereik, dus geen internet. Whoei, wat gaaf om zo afgelegen te verblijven!
Eckhart Tolle:
We zijn niet alleen voor ons lichamelijke overleven afhankelijk van de natuur. We hebben de natuur ook nodig om ons de weg naar huis te wijzen, de weg uit de gevangenis van ons eigen verstand. We zijn verdwaald in doen, denken, herinneren, verwachten- verdwaald in een doolhof van complexiteit en een wereld van problemen.We zijn vergeten wat stenen, planten en dieren allemaal nog weten. We zijn vergeten te zijn – stil te zijn, onszelf te zijn, te zijn waar het leven is: Hier en Nu.
De laatste week van januari komt regen met de bakken uit de hemel en waait het hard. Terug naar de westkust van Costa de la Luz is niet aantrekkelijk. We vinden beschutting én verharde ondergrond aan de achterkant van het pittoreske bergdorpje Castillo de Castellar.
Daarna willen we een weekje strand aan de Middellandse zeekust, maar het lukt ons niet meer goed. We worden steeds gevoeliger voor die bebouwde wereld. Alles is gericht op gemak en consumptie. Mensen zijn onrustig en maken lawaai…
Die wereld komt steeds verder van ons af te staan. Na 2 dagen hebben we hoofdpijn, opgetrokken schouders en voelen we ons kriebelig. Het is alsof het lichaam zegt: hier hoor je niet thuis. Dus met voor 2 weken boodschappen vertrekken we weer naar de Los Alcornocalis en Sierra de Grazalema, ditmaal de oostkant. In de vrije natuur ontspant het lichaam langzaam weer.