Zijn wij te midden van de natuur altijd harmonieus? Nee!!!
Klaas en ik hebben begin februari namelijk een díkke, díkke clash. Door dichter bij ons gevoel te leven, is vluchten van ongemakkelijke emoties ook moeilijker… en vragen beperkende overtuigingen, soms via een conflict, om ontmanteling. Na een woordenwisseling is Klaas boos op mij, of zoals hij zelf zegt verdrietig. Na eerst ieder afzonderlijk gewandeld te hebben, hangt er in de camper 3 uur lang een ijzige stilte. We moéten iets. Dit is niet te doen! Zo intens samenleven in een kleine ruimte creëert een soort snelkookpan. Dus wat doen we? Uitpraten of uit elkaar gaan… en Klaas wil alléén, met de trein naar huis: einde huwelijk!
Aiii.
Op het laatste moment brengt één zinnetje van een oude relatietherapeut een opening: ‘Wanneer je in een kort confrontatiemoment de relatie wil wegdoen, dan is dat een overdreven, onvolwassen reactie, die wijst op een pijn uit het verleden.’
Klaas ziet het plots. Hij begint te lachen en daarna te huilen. We huilen samen, om wat ons pijn doet. En onderliggend voelen we weer hoe onze harten nog altijd diep verbonden zijn. De dagen daarna moeten we bijkomen van de heftigheid en gaan we ieder aan de slag met de inzichten die we hebben gekregen. Dus… de reis samen gaat weer verder!
Klaas bezichtigt ‘als tussendoortje’, aan de rand van Sierra de Grazalema, een prachtige grot Cueva de la Pileta, die in 1905 in een grijs-wit kalkstenen massief werd ontdekt. Het grottenstelsel heeft 150.000 jaar geschiedenis. Er zijn honderden prehistorische rotstekeningen gevonden die verschillende tijdperken vertegenwoordigen. Behalve de vinger- en handafdrukken en de ‘normale’ dieren die zijn afgebeeld, staat Pileta vooral bekend om de vissen, waarvan sommige bijna 2 meter lang zijn. De oudste grottekening zou 42.000 jaar oud zijn, maar Klaas betwijfelt dat… De gids vertelt er bevlogen over en het sluit helemaal aan bij Klaas zijn schrijfproject, over hoe mensen in het verleden tegen de wereld aankeken.
Voor mij zou deze grot ook zéér de moeite waard zijn vanwege de ondergrondse meertjes en ruimten met pegelvormige druipstenen, met zowel stalactieten (aangroei aan het plafond) als stalagmieten (groeien vanaf de bodem omhoog). Tóch maak ik een andere keuze. Geraakt in mijn diepste pijn blijf ik in de camper om wat in mij leeft aan te gaan. Zo’n indrukwekkende grot trekt de aandacht weg van mijzelf. De behoefte aan de verbinding met mijn hart geef ik voorrang, terwijl ik buiten uitkijk over een prachtige, begroeide rotsformatie, wat me enorm helpt.
Voor het eerst bezoeken we het natuurreservaat El Torcal de Antequerra. WAAN-ZIN-NIG MOOI! Één van de mooiste en indrukwekkendste geologische natuurparken van Spanje. De spectaculaire kalksteenformatie geeft haast een surrealistisch gevoel.
De eerste dagen is het mistig waardoor alles zwart-wit-grijs kleurt. Het is glibberig glad, wat griezelig is, maar ook dat draagt bij aan de mysterieuze atmosfeer. Geweldig om te ervaren.
Wanneer de zon doorkomt wordt zichtbaar hoe groots het is. Bizar indrukwekkend! De karstformaties tonen zich nu zachter bruinachtig van kleur.
We maken diverse wandelingen te midden van gigantische rotspartijen, soms létterlijk door een groot rotsblok heen. Ook lopen we een paar keer door een weelderig begroeide kloof. Wat is het afwisselend. We kunnen het niet bevatten. De beelden kunnen we niet opslaan in ons brein, het is teveel buiten ons kader. De foto’s moeten langzaam laten inslijpen wat we gezien hebben.
Wanneer ik 's ochtends vroeg in m'n eentje Pinke even uitlaat, vraagt een zwartgeklede, duistere jongen me of ik de ‘mountain ghost’ heb gezien en gebaart me mee te lopen. Aarzelend doe ik dat en dan wijst hij ze aan: the mountain goats! 🙂 Vooroordelen: wie is er niet groot mee geworden.
Het is een grote groep steenbokken in alle leeftijden. Deze karakteristieke groepsdieren zijn nieuwsgierig en blijven toch op gepaste afstand. Ontzettend leuk om hun gedrag en de omgang met elkaar te aanschouwen.
De vierde dag wordt ons gezegd dat we op het (geasfalteerde) parkeerterrein de nacht niet mogen doorbrengen... zoals we eigenlijk wel weten. Zo is het in Spanje, ze staan het toe (in de wintermaanden) en voorkomen dat het massaal wordt. En dat is ook in ons belang, dat het niet massaal wordt!
Het kan niet op! Na deze imponerende karstformaties rijden we naar de Sierra Nevada. De Spaanse besneeuwde bergketen met 16 bergtoppen van meer dan 3000 meter. Wij verblijven op 1500 meter, op een doodlopend onverhard weggetje. We kijken uit over een groengrijs, droog landschap met her en der gele brem en roze en wit bloeiende amandelbomen. Loslopende koeien, geiten met schaapshonden, steenbokken en zwijntjes proberen allemaal nog wat eetbaars te vinden, maar het landschap wordt in de loop der jaren steeds schraler. We zijn terug in het gebied van geitje Wiep, maar we herkenden elkaar niet meer.
(Klik hier voor het avontuur van 3 jaar geleden - PDF in Nederlands)
We ademen de stilte, met continue meditatief klingelende koeienbellen op de achtergrond. Het lijkt wel Tibet.
Wat zijn wij ongelooflijk verwend dat we zo veel tijd verblijven in zulke fantastische gebieden! We merken ook wel dat onze standaard steeds hoger wordt…
Naast wandelen, lezen en schrijven zijn er nog tal van andere activiteiten passend: brood en koek bakken, brandhoutjes sprokkelen, steentjes zoeken voor een creatief project en af en toe wat camperklusjes. Al gauw vinden we de hoeveelheid actie wel weer genoeg! Terug naar studeren, mediteren, weerstanden onderzoeken en verwerken, lief hebben en natúúrlijk koffie drinken en lekker eten.
Op deze manier van leven zijn we nog steeds niet uitgekeken! Het brengt ons meer en meer… Wat een rijkdom om zo vervuld te zijn door eenvoud.