Weken vertoeven we in Cabo de Gata, een semi-woestijnachtig, UNESCO biosfeer-reservaat in het meest zuidoostelijke puntje van Spanje, met oude vulkanen, steppen, uitgedroogde rivierbeddingen en woestijnvegetatie.
Wij kennen dit als een warm, verdroogd, stenig, kaal gebied, terwijl het wel een schiereiland in de Middellandse zee is. Maar… er zijn afgelopen winter merkbaar 4 stormen met veel regen over de Spaanse oostkust gekomen, want alles is nu prachtig groen, met ontzéttend veel bloemen, wel 10 soorten in de meest mooie kleuren. WAUW!
Verschillende bijzondere plekjes tussen de groene bergen worden ons gegund, zónder weggestuurd te worden. Kuiertjes langs zee, met voor de kust talrijke, rotsachtige eilandjes waar de branding zich op stort, de ene dag woester dan de andere. We wisselen het af met wandelingen tussen de groen begroeide bergen, met uitbundig bloeiende gele, paarse en rode bloemen in meer dan 10 soorten: ongekend! Lavendel en tijm ‘vecht’ om onze geurzinnen te prikkelen.
Met temperaturen van 28 graden en vól in de zon is het warm!!
Koffie drinken aan baaitjes, waar het rijke onderwater leven schitterend te observeren valt: zee-egels, koraalsoorten, zee-anemonen en nog véél meer! Verstild kijken we toe hoe een kwalletje in de tentakels van een anemoon ingesnoerd wordt en een harig krabbetje probeert mee te profiteren van deze traktatie…
Dankbaar genieten we van de verrassingen van dit gebied en in volle overgave aan ons teruggetrokken leven, volgen we wel steeds de corona-perikelen in de wereld. Waar de natuur al eeuwen onderhevig is aan ziekten en (uit)sterven, schrikken wij mensen wanneer het zich ook onder onze soort openbaart. En logisch: ons oerbrein reageert sterk op dreiging!
Onze plannen om het voorjaar in Nederland door te brengen passen we aan, omdat Klaas met zijn leeftijd en onderliggende long-, hart- & vaatproblemen tot de risicogroep behoort. Onze quarantaine-leefstijl van de afgelopen 4,5 maand door zetten is geen straf: Wat langer in het warme zuiden blijven, NL overslaan en meteen door naar Scandinavië. Geen familie- vrienden bezoeken, maar… ook geen kleien voor Klaas! Het probleem met kleien onderweg is dat het vrijwel onmogelijk is om werkstukken te laten drogen en te vervoeren. Een idee dat stilletjes in Klaas borrelt komt ineens met enthousiasme naar boven: kleien in de natuur! Hij gaat werk op locatie achter laten. Sterker nog: we hebben 2 kg klei bij ons, dus is hij meteen begonnen! Een groot gevoel van vrijheid bruist, dat we wèrkelijk overal kunnen leven, in verbinding met onze passies. Wie het leuk vindt kan binnenkort deze ontwikkelingen bekijken op het foto-blog: www.clayaway.eu
In Noord-Spanje gaan een aantal regio's van ‘groen= veilig’ naar ‘geel= veiligheidsrisico’, en daarom besluiten we vast noordwaarts te rijden. Tijdens het boodschappen doen, zie ik hoe er gehamsterd wordt! Wc-papier en 8 liter drinkwaterflessen met name, maar ook groenten en vlees(vervangers) waren nagenoeg op. Na het bezoek aan 3 verschillende winkels hebben we genoeg om, met wat aanpassingen, ons 3-4 weken terug te trekken.
Onderweg volgen de ontwikkelingen elkaar in hoog tempo op: Noodtoestand Spanje, verboden de straat op te gaan, Frankrijk code geel en Scandinavische landen die grenzen sluiten…
Ons brein heeft (héél simpel gesteld) twee systemen om informatie te verwerken:
* het oerbrein (reptielenbrein), dat werkt met instincten en emoties
* het mensenbrein (de hersenschors), dat werkt met analyse en verstand en één grote rem op de instinct en emoties is.
Natuurlijk wordt ook bij ons het oerbrein geprikkeld, omdat woorden als ‘noodtoestand, besmettingen en doden, hamsteren en politiecontroles…’ dat nou eenmaal doen. We besluiten om meteen 1000 km noordelijk te rijden. Twee intensieve, lange rijdagen! EN we zijn niet de enige!! Véél campers op de weg, allemaal met dezelfde gedachte: ‘Straks sluiten ze de grenzen en misschien wel voor maanden.’
Op de gemoedelijk, kleine camperplaats in Le Boulou, nét over de Spaans-Franse grens stroomt het vol met wel 150 campers. Op alle plekken rondom begraafplaats en sportveld staan de ‘witte koelkasten’, om ’s ochtends weer vroeg te vertrekken naar het thuisland.
Moe van de impulsen en acties vanuit ons reptielenbrein, zijn we blij dat het gezonde verstand weer de leiding heeft: terug naar onze eigen, aangename manier van leven: good -old- quarantine. Bevalt uitstekend!
Het oerbrein is een olifant. Het mensbrein is de persoon die op de olifant zit.
Het is de kunst om het oerbrein te temmen.
We blijven voorlopig in Frankrijk, waar we best 'vast' willen zitten, indien de grenzen gesloten zouden worden. Vanwege de kou bij onze winterreizen, was het steeds een doorreisland, maar nu kunnen we er lekker de tijd voor nemen.
Al is het wel even wennen met maar 16 graden…
Inmiddels is ook Frankrijk 'sociaal op slot'… onze normale stand. Wat een rijkdom dat we het met onszelf en elkaar zo goed hebben, dat 'sociale isolatie' totaal niet confronterend is! Dat is in mijn leven ook héél anders geweest…
We zien hoe de wereld zich ontwikkelt. We hopen nog lichtelijk dat we voor juli toch naar Lapland kunnen, maar er is momenteel geen pijl op te trekken. En anders keren we te zijner tijd terug naar ons bosperceeltje in Norg… Hoe erg is dat? 
We voelen ons erg tevreden dat onze stappen de afgelopen jaren voor ons zo goed uitpakken, ook nu. Dankzij mobiel internet blijven we op de hoogte, kunnen alle contacten doorgaan en via Buitenlandse Zaken ontvangen we de reisadviezen per land.
De komende tijd verblijven we aan de voet van de Franse Pyreneeën en dan volgen we de lente omhoog. Via een aantal D-weggetjes hebben we nu een stil, afgelegen plekje niemandsland gevonden, waar de vogeltjes fluiten, een zonnetje schijnt en stilte overheerst. In vertrouwen van wat het leven ons brengt.