Liever was ik nu onderweg geweest naar Lapland, maar ons opbloeiende bosperceeltje is ‘second best’. We kunnen hier vrij wandelen en sociale isolatie is eenvoudig. Klaas kleit en klust en ik richt me op liefdevol creëren ten behoeve van de natuur.
We kijken iets meer online tv, zoals 'Floortje naar het eind van de wereld'. Fijn om portretten te zien van mensen die ook teruggetrokken leven en te herkennen wat het hen brengt. Genieten!
Door het programma Tegenlicht en podcasts wordt het hele plaatje van de huidige wereldwijde ontwikkelingen geduid. Een interessante tijd, met een onzekere uitkomst.
Net als bij vele anderen (waar geen ziekte heerst, geen kinderen thuis zijn tijdens werktijd of geen werk is kwijt geraakt) is het corona-gebeuren meer een virtuele belevenis, dan een reële ervaring.
Even leek covid ook hier werkelijkheid te worden toen ik begon te hoesten en verhoging kreeg. Na overleg met de GGD om afstand te houden van elkaar, ging ik een paar dagen in de achterste 3 meter van de camper wonen. Klaas leefde in de voorste 3 meter en sliep in het boshuisje. Toen mijn temperatuur weer normaal was, vonden we het wel welletjes. We werden beiden niet echt ziek. Vermoedelijk is het een gevolg van een verkoudheid die ik begin maart in een Spaans bibliotheekje opliep, die maar heel langzaam verbetert.
Mijn afkeer van mensen benader ik anders dan voorheen: met mildheid beweeg ik mee met dit gevoel. Mezelf oordeelvrij toestaan om af te keren van mensen en me tot mijn binnenste wenden. De rust en ruimte leidt geregeld tot stilte, liefde en een wijsheid die opkomt vanuit het niets. In plaats van onderzoeken en hard werken aan verandering, laat ik gevoel er zijn zoals het is. Vrolijkheid of gedrevenheid probeer ik ook niet te veranderen, dus waarom afkeer wel?
Op een moment van wanhoop vroeg ik aan het bos: 'Wat moet ik toch met mensen, die de mooie, vredige natuur slopen ten behoeve hun egoïstische consumptiedrang?' Verstild keek naar de natuur welk antwoord het mij gaf: GROEIKRACHT. Hoe gehavend ze ook wordt, stééds weer groeit ze uit, veerkrachtig, onverstoorbaar... tot het niet meer mogelijk is en dan geeft ze zich zonder verzet over aan de dood.
Dát is nog eens inspirerend: focus op groeikracht en overgave.
Nothing to prove. Nothing to own.
No one to be. Nowhere to move.
Already home. Already Free.
Let’s just stay in the cave of the heart today
and bask in this ever-present love.
- Kirtana-
In de sociale isolatie ervaar ik vrijheid. Speelruimte om de beweging naar binnen te maken, steeds opnieuw. Onvoorwaardelijk kiezen voor wat ik van waarde vind. Volle aandacht voor een bloem of het prachtige mos met jonge lijsterbes erin, de vele vogels, de ‘bonte vliegenvangers’ in het nestkastje, de eekhoorns, het egeltje, samen koffie drinken in de zon, verstillende muziek, nadenken, mediteren en... niks doen! Niets presteren! Goddelijk!
Klein Léven. Het grote in het kleine zien!
