Zoekend

We waren vergeten hoe het is om te reizen in de vakantieperiode. Het is druk!
Al zijn er niet veel buitenlanders, Spaanse toeristen des te meer.
We zoeken naar mooie plekjes waar we lekker kunnen wandelen… en die zijn zeer spaarzaam in deze tijd van het jaar.
Op de gok dalen we af over een smal weggetje en parkeren een weekeind onderaan bij een rivier en een kleine waterkrachtcentrale. Super! Er is een wandelroute... En daar komen meer mensen op af. Vroeg in de ochtend en wanneer alle auto’s weg zijn, nemen wij onze kans. We beginnen bij een waterval, over een rotswand en door stukken bos langs de stromende rivier. Een mooie mix. Het gefilterde licht tussen de groene bladeren door is fijn aan de ogen.
Wanneer we toe zijn aan vers drinkwater trekken we verder. In een volgend dorpje vinden we eenvoudig een waterbron. De week daarna hobbelen we van plekje naar plekje: dan is het weer lawaaiig, daarna te stijl om te wandelen of verboden voor campers, dan weer te stads of zeer populair bij toeristen…
We pikken wel een fantastische route mee door ‘desfiladero de la Hermida’, waar de rivier de Deva zich in het kalkplateau van de oostflank van de Picos de Europa heeft ingesleten. Deze groene kloof is met 21 kilometer, de langste van Spanje, tussen de 600 meter hoge bergwanden. En daar rijden wij doorheen! Wauw.
We overnachten op het uitzichtpunt over dit gebied, waar we om 22.00 uur, wanneer de rust weergekeerd is, met een kop thee genieten van een prachtig uitzicht op de Picos, samen met enkele andere stilte minnende Spanjaarden. (Ze bestaan dus wel.)

Eindelijk vinden we een afgelegen plekje, bij bergdorpje Oceña, aan de rand van Picos de Europa, wanneer we een doodlopende weg helemaal uitrijden. Bij een eerste verkenning overvalt ons de vredige rust en stilte in dit gebied, dat aandoet als een Alpenweide. We zijn wat ontroerd door deze weldaad. Bij het kleine kerkje zitten we ademloos over het groene berggebied uit te kijken. Een zuivere energie stroomt ons overprikkelde systeem binnen. We horen alleen koeien, geiten en schapen met hun bellen. Af en toe horen we een boer rijden. Natuur en gecultiveerd landschap loopt vriendelijk in elkaar over. Hier wordt niks ‘in rap tempo uit de grond gestampt’, maar natuurlijke eigenschappen gebruikt om te voorzien in levensbehoeften van mens en dier. Zo is er bijvoorbeeld combinatieteelt van bonen die om maisplanten heen groeien. De kruidenrijke weilanden zijn een lust voor het oog. We hebben een zeer aangenaam weekeind.
Elke dag worden wij wat bekender in het dorpje, mensen zwaaien en glimlachen. Bij het bakkertje, die met zijn auto elke dag de berg op komt, haal ik verse broodjes. Bijzonder is dat geen één inwoner een mondkapje draagt, maar iedereen die van buiten komt dat wel doet. Er wonen hier veel ouderen en er is blijkbaar geen corona. Ook de bakker is zorgvuldig met alcohol in de weer. Het is zo aardig om te zien hoe zo’n Spaans gemeenschapje leeft.
Tot er op maandag plots twee pubers verschijnen, met opgevoerde motoren scheuren ze ‘s avonds urenlang op en neer… Zucht! En de volgende ochtend gaat het weer door. Ook dat blijkt bij zo’n gemeenschap te horen, want niemand kijkt er raar van op.
Tja, wij zijn te gast en als het ons niet bevalt… wegwezen!

We moeten zoeken naar een passende modus om de vakantietijd (tot de tweede week van september) door te brengen. We moeten uit het toeristische gebied!
Maar de Picos dan?
Picos de Europa ligt 20 km van de Spaanse noordkust. Het is onderdeel van het Cantabrisch gebergte en heeft hoge bergpunten en lijkt op het bijzondere Patagonië in zuid Amerika. Er leven hier nog enkele wilde beren, gemzen, wolven en de zeldzame Iberische Lynx. Om zeker te weten hoe het gesteld is ‘daarboven’, rijden we ‘s ochtends rond achten omhoog, de Picos in. Nou ja omhoog, naar een wandelpad op 400 meter hoogte, tussen de bergen van 2500 meter hoogte, Ruta del Cares. Het is machtig indrukwekkend om hier tussen te rijden!!
En we zijn niet de enige. Zo vroeg en nog maar nét is er een plek vrij tussen een hele lange rij geparkeerde auto’s. Terug kunnen we niet eens, want één rijstrook van de tweebaansweg is verworden tot parkeerplaatsen. Een tegenligger zouden we niet eens kunnen passeren. We moeten hier dus wel een dag blijven. Op zich geen probleem, want we willen het ontdekken.
Een eerste wandelingetje loopt over een paadje tussen hoge bergen. Schitterend!
Dat delen we met alle andere aanwezigen. Sommige stukjes voelt het zelfs alsof we onderdeel zijn van een spoor mieren. Mondkapjes móeten wel, want afstand houden is dan heel lastig.

Ik ben er duizelig van!
Als hoogsensitief persoon (HSP) is de machtige omgeving al veel, laat staan nog alle mensen erbij. Plus de ruisende Cares-rivier, het zonlicht, vogels, zorg voor Klaas en Pinke en dan nog alles wat in mij leeft erbij…
Even wat achtergrond over HSP: (E. Van Hoof, klinisch psycholoog) "Eén op de vijf mensen is hoogsensitief. Hersenen van hoogsensitieve personen verwerken informatie daadwerkelijk anders dan die van mensen die niet hoogsensitief zijn. MRI-scans laten dat ook zien. Simpel gezegd mist iemand die hoogsensitief is een filter in het informatieverwerkingssysteem in de hersenen. Zonder dit filter komt alles wat je ziet, hoort, ruikt en ervaart even hard binnen en wordt het op hetzelfde niveau door de hersenen verwerkt. De hersenen maken dus geen onderscheid tussen belangrijke en minder belangrijke prikkels, terwijl bij iemand die niet hoogsensitief is de informatie wel gefilterd wordt voordat het door de hersenen verwerkt wordt. Iemand met de aangeboren eigenschap van hoogsensitiviteit, onderscheidt zich door het vermogen om veel informatie uit de omgeving te halen én deze diepgaand te verwerken.”

Om mijn systeem rust te geven gaan we een stukje onder het voetpad zitten, om aan een watervalletje onze koffie te drinken. Rustig indrukken verwerken, dan komt het genieten weer.
Na een tijdje stil kijken wandelen we terug. Het is werkelijk een schitterend gebied! Om ons even wat af te sluiten trekken we ons terug in de camper,… alleen wordt onze hippiecamper door de honderden langslopende wandelaars, ook als een attractie ervaren en dat merken we. Vaak vinden we dat leuk, nu is het even ietsje over de top.
‘s Middags vinden we nog een ‘saaie’, vlakke wandelroute. Terwijl het nog druk is op de uitdagende bergpaden, loopt hier bijna niemand en we kunnen vrij wandelen en genieten van het zicht en de sfeer. Perfect voor ons. Wanneer de meeste auto’s vertrokken zijn rijden ook wij de kloof uit.
Het is niet voor niks een enorme trekpleister. Waarschijnlijk wil iedereen hier wel in zijn eentje rondwandelen. Als dat niet mogelijk is zijn er twee keuzes: of met de massa mee of… wegwezen!

Zelfs op wat lelijkere plekken in agrarisch gebied sluiten er steeds busjes aan, waarin mensen goedkoop vakantie houden. Misschien is iedereen wel wat zoekende.
Gelukkig worden we wel dagelijks getroffen door kleine verrassinkjes: een wild vosje dat net zo verrast naar ons kijkt als wij naar hem, de ruige toppen van de Picos in de verte, vlierbessen plukken voor jam, al wandelend bramen snoepen of de subtiele eucalyptusgeur die vanuit het bos de camper vult...

Voor we dit gebiedje opgeven proberen we even aan de kust, maar daar is het nog veel drukker, merken we wanneer we om 22.00 uur even naar een strandje willen rijden. Nog voor we water zien, druipen we al af.
Ergens in dit 300 kilometer lange Sierra Cantabrica moet een plekje te vinden zijn waar het stil is. Waar kunnen we ongestoord tot lezen en schrijven komen en wat wandelen. Dát blijkt toch onze hoofdprioriteit.

Al met al hebben we níet het gevoel dat we in Spanje zijn. Wij kennen het Spanje tijdens de wintermaanden. Hier hebben we ‘een Hollandse zomer’ (zoals we die kennen van vroeger), met gemiddeld 24 graden, bewolking, twee keer per week regen en een enkele dag zon en boven de 30 graden. Ondertussen was het in Nederland nota bene tropisch warm. Dat het hier zo groen is doet ons ook sterk denken aan noordelijker Europa. Op de pagina panoramafoto’s staan weer nieuwe plaatjes en je ziet hoe groen het hier is. Over de winterfoto’s van vorige jaren ligt een bruine gloed. Zó kennen wij Spanje. En wij kennen het rustige Spanje...
We wachten een paar weken geduldig af tot het daar naar terugkeert.