Buiten de toeristische plekken toont de bebouwing van Asturië, Noord Spanje, zich in verval. De ontelbare schuurtjes hangen van restmaterialen lamlendig aan elkaar. Oude deuren, keukenpanelen, kastdeuren, golfplaten, teerflappen, plastic… Soms geeft het nog wel een mooi effect, wanneer het met verweerd kaal bouwhout kriskras getimmerd is.
Zwerfkatten, blaffende honden en kukelende hanen zijn ontelbaar en houden ons ‘s nachts geregeld uit de slaap.
Zoekend naar parkeerplekjes verder uit de kust struin ik, ingezoomd op maps, weggetjes af. Hoe kleiner het weggetje, soms onverhard, hoe meer kans op stilte.
40 Kilometer uit de kust onder Gijon vinden we uiteindelijk een fijn afgelegen plekje met wandelmogelijkheden. Een uitzicht over een verstild, groen dal stemt ons heel tevreden. Loslopende koeien gaan mee in onze energie en liggen rondom de camper te herkauwen, terwijl de bellen om hun nek ritmisch mee klingelen. Zo vredig.
Hier komt zonder afleiding het innerlijk reizen weer helemaal tot zijn recht. Dat is voor ons de grote meerwaarde van het camperleven.
Om niet ónderprikkeld te raken beginnen Klaas en ik samen een online cursus: ’Ontwaken voor bewustzijn’. Stapsgewijs het proces doorlopen om te handelen vanuit bewustzijn. Bewust worden van oude conditioneringen, stoppen met weerstand bieden aan het gevoel dat eronder ligt, om vanuit de ruimte die daarna ontstaat in vrijheid keuzes te maken. Dan handelen naar waar we vóór zijn, in plaats van waar we tegen zijn. Ik ontdek hoeveel weerstand er gedurende de dag in mij leeft, dus waar ik onvrij gedirigeerd wordt door onbewuste gevoelens. Dus er zijn steeds momenten om opnieuw te ontwaken. De oude angst weerstandsloos doorvoelen, maakt…. dat ik daarna uit kom bij ‘ik ben.’ Verbaasd merk ik dat er meestal helemaal niet zoveel achter zit, als waar ik bang voor was.
De angst blijkt donkerder dan de werkelijkheid!!!
Heee! Klaas zijn boek waar hij al 10 jaar aan schrijft gaat precies hierover: ‘de werkelijkheid is mooier dan je denkt’. Het is de basis van zijn wereldbeeld, dat ‘het goede in de mens is het sterkst’ is.
Klaas wordt zich bewust dat hij vaak, als vanzelf, verbonden is in bewustzijn. Dat is bijvoorbeeld zichtbaar in het niet hoeven verdedigen of bevestigen van zijn zelfbeeld, zelfs als dit wordt aangevallen. ‘Hij is’ (meestal), ongeacht of anderen dit erkennen of niet. Wat ben ik rijk met hem!
Onze combinatie maakt zo helder hoe ‘ontwaken voor bewustzijn’ werkt. Wat een bijzonder proces.
We hadden het wel een keer verwacht, maar toch nog vrij plots blijkt ‘Spanje oranje’ uitgeroepen te worden. Met zelfs enig enthousiasme pakken we dit signaal op. Na precies één maand Spanje, reizen we in 2 dagen naar Noord Portugal. De verspreiding van corona-besmettingen is daar opvallend laag, in vergelijking met Spanje.
In Galicië zigzaggen we ons zowel horizontaal als verticaal over 100 km weg. Tussendoor zijn hoofdwegen of bruggen plots afgesloten zonder aankondiging of omleiding. ‘En zoek het verder zelf maar uit’. Een omweg van 20 km is zo gemaakt, door een prachtig berggebiedje, maar daar zitten we aan het eind van een rijdag niet echt meer op te wachten. We zoeken naar de grensovergang, maar zonder waar die nou lag, zijn we ineens in Portugal.
De laatste 10 km gaan over smalle, hobbelige bergweggetjes en krapjes tussen huizen in gehuchtjes door. Elke keer zijn we bang dat de weg te smal wordt, of iemand ineens een balkon heeft gebouwd, hangend over de weg, waar we dan niet (onder)door kunnen. Dan zouden we kilometers achteruit moeten rijden voor we kunnen keren... Maar het gaat goed en achteraf is het een mooi avontuur.
Helemaal gaar komen we aan in PN Penedes-Geres, het oudste natuurpark van Portugal. Op zo’n 900 meter hoogte vinden we een prachtig stukje, beboste vallei met stromend beekje, tussen de grillige granieten bergen. Het is een beschermd gebied. We worden uitvoerig bekeken door de parkwachters, maar gedoogd.
Behalve de picknick area met bbq’s en veel auto’s, lijkt de tijd hier te hebben stil gestaan. Deze mensen leven traditioneel, wat betekent... in ons tempo! Een doorleefde boerin loopt dagelijks langs met zo’n 20 koeien en 6-7-8 grote honden van een lokaal ras. Deze moeten met hun gespierde bouw, indringende uitdrukking en wantrouwige karakter de kudde beschermen. Schreeuwend port ze de koeien op om ze verderop in de vallei vrij te laten, waarna ze (koeien en honden) in hun eigen tempo, al grazend weer terug kuieren. Wij genieten van het tafereeltje en elke dag wordt de begroeting gemoedelijker. De honden leren ons kennen en liggen geregeld een uurtje rondom de camper te tukkelen.
Wanneer het kwik plots blijft hangen op 16 graden, hebben we mazzel en vinden we perfecte kachelhoutjes in de natuur. De parkbeheerders hebben puntjes gezaagd aan allerlei soorten takken, om jonge aanplant te beschermen. En die restjes zijn precíes ons kachelformaatje. Onze lege houtbak kan er helemaal mee gevuld worden en 2 koude ochtenden geven ze ons al warmte. Een kadootje!
We zien vosjes, eekhoorntjes, wilde paarden, allerlei vlinders en hagedissen en bij schemer cirkelen de vleermuizen om ons hoofd. En ja, de natuur komt natuurlijk niet alleen in de meest gewenste vorm… de hoeveelheid vliegen is enorm. Wanneer de koeien langs lopen klinkt het alsof het regent van de honderden vliegen die landen op de camper.
Dat we zo leven voelt voor mij heel vertrouwd en tegelijk nog steeds bijzonder. Klaas zegt het op zijn manier: ’Het is dat het zo gewoon is, anders was het absurd’.
Elke dag ziet er ongeveer hetzelfde uit, maar toch voelt het gevarieerd. Er zijn verschillende sferen in de dag: nieuws en mails bijhouden, wandelen, koffie drinken bij de beek, geïnspireerd schrijven aan het boek ‘Camperleven’, de online cursus, ontspannen lezen en het gewone huishouden in het klein.
Ook hebben we nog 2 online bijeenkomsten. We zijn in een coöperatie gestapt, 'Land van Ons'. Ons spaargeld investeren we in de aankoop van landbouwgrond die omgezet gaat worden naar biologische grond en we hebben een gesprek met de oprichter hiervan. Vanuit Natuurvrienden Oosterduinen hebben we een mooi overleg met provincie Drenthe over ‘ons’ natuurgebiedje in Norg, waar we ons voor inzetten. Dankzij corona zijn organisaties helemaal gewend aan online meetings. Daar boffen we nu mee.
We leggen de laatste hand aan Klaas zijn kleiblog. Een website gevuld met zijn kleiwerken, zowel uit Nederland (voor zover we daar foto’s van hebben) als ook zijn onderweg- experimenten in de natuur, vandaar de naam www.clayaway.eu (let op .eu!) Ook in dit gebiedje ontdekt hij creaties in samenwerking met de ronde keien. Eens in de maand wil hij een op locatie gemaakt werkstuk(je) plaatsen.
Begin september lopen in heel Portugal de temperaturen op tot 40 graden. In dit kleine gebiedje op hoogte blijft het onder de 30. We verkassen af en toe een paar kilometer om weer eens een ander loopje te hebben, maar blijven 3 weken in een straal van 10 km hangen tussen Castro Laboreiro en Senhora da Peneda.
Wanneer we nietsvermoedend bij dit laatste dorpje aankomen is het daar mega druk. Honderden mensen! Wat doen die hier? Een beetje onderzoek vertelt ons dat dit een belangrijk monument en bedevaartsoord is, met de legende van een Maria-verschijning. De romaria, de bedevaart waarmee gelovigen hun devotie willen tonen of hun zonde vergeven willen zien, is precíes deze week! Dagelijks zijn er twee kerkdiensten die met luidsprekers tot in de wijde omtrek te horen zijn. Zonder iets te verstaan krijgen we veel van de sfeer mee.
Al een aantal weken hebben we problemen met onze gasgestookte koelkast. Een paar keer rookt hij zo hevig dat de zijkant van camper zwart uitslaat. Dat lost Klaas gelukkig op, maar de koeling doet het niet goed. Terwijl het buiten 29 graden is, is het in het vriezertje plús 2… niks vriezen dus. De koelkast blijft bijna 20 graden… niks koel dus.
Nou wil het geval, dat we deze reis een extra elektrische koelbox bij ons hebben, om groenten langer vers te houden en zo (nog) minder naar de winkels te hoeven. Dat komt ons nu goed uit. Wat écht koud moet blijven doen we daarin en de rest hangen we buiten in de schaduw in een koeltas, wanneer we de koelkast voor de derde keer uitbouwen. De tip om hem 24 uur ondersteboven te zetten, blijkt helaas geen verbetering te geven. Op een camperplaats nemen we 48 uur 220 stroom en daar koelt ie als een tierelier. Al hebben we nog steeds geen oplossing, het sluit in ieder geval een oorzaak uit. Zo hebben we onderweg ook onze gedoetjes, die hopelijk in de tijd tot een oplossing komen.
Net zo plotseling als we uit Spanje vertrokken, doen we dat nu opnieuw, na drie weken ‘vast’ gezeten te hebben. In de gebieden waar wij verblijven geven bosbranden een groter veiligheidsrisico dan corona. Bij het dorpje Castro Laboreiro, waar we een week eerder stonden, is een bosbrand ontstaan. Volgens de parkwachter staan we veilig net achter de berg, maar het rookt flink.
We kiezen het zekere voor het onzekere en ook voor frisse lucht. Eigenlijk vertrekken we opgetogen, met wel weer zin in wat afwisseling. Na een kwartiertje rijden zien we de rookwolken over het gebied trekken en de helikopters met waterzakken eronder te hulp schieten.
Vanuit het noorden willen we 200 km zuid-oostelijk rijden, naar Serra de Estrela. Vanwege de onnoemlijk vele bergweggetjes is de efficiëntste route 200 km omrijden, via de westkust. Na 3,5 week is alles bijna op en met plezier foerageren we weer… met iets extra lekkers bij de koffie.
En zo… staan we plots een paar dagen aan de Atlantische oceaan! Verrassing! De vakanties zijn voorbij en ‘de grijze golf’ is nog niet aan het overwinteren, dus het is overal veel rustiger. Een stukje onder Porto laten we ons verrassen door een héle andere atmosfeer dan de bergen. Het licht is anders, de mensen zijn anders, de wijde blik, het geluid, de vlakke wandelingen... Goh! Wat genieten we van flaneren door de ruige branding, de zon die weerkaatst op het blauwe water, het zoute zand tussen de tenen, koffiedrinken met uitzicht op de surfers, de prachtige pasteltinten bij de ondergaande zon en Pinke die euforisch blijft rénnen, rénnen, rénnen over het schone, witte strand.
Wat is ons leven toch bijzonder… gewoon en absurd!