Het verblijf tussen de citrusplantages, tien km uit de Portugese zuidkust, is rustig, maar het cultuurlandschap geeft ons géén energie. Het is wel imponerend dat welke kant we ook op wandelen, we alleen maar groene boompjes met oranje of gele ballen zien. Wel miljoenen sinaasappels, mandarijnen en citroenen. Langs de onverharde wegen liggen er vele te vergaan en enkelen zijn nog vers. Die rapen we op en ze zijn verrukkelijk zoet en sappig.
Naast ons staat een Duitser met een grote, dure camper, waarmee een groot aandeel van het parkeerterrein toegeëigend is. Te zien aan het gras om zijn camper lijkt hij er al maanden te staan. Schotelantenne uit, zonnepaneel uitgestald, de TV de hele dag aan, de aggregaat aan voor extra stroom. Alle luxe, gratis parkeren, niet hoeven werken, zonnetje… Het lijkt het ideale plaatje, maar de man oogt somber. Klaas observeert hem kalm en zegt: ‘Het ziet er triest uit’. Zijn gebrek aan sociale vaardigheden maken zijn eenzame uitstraling compleet. Zo ziet ‘comfortabel ongelukkig’ eruit. Die man maakt me zó bewust dat materie niet bijdraagt aan werkelijk geluk en die beschouwing stemt me dankbaar.
Wij leven samen op 12m2 oppervlak, met weinig spullen en twee maal daags een uur 'luchten'… zo doen ze het ook in de gevangenis. Dáár zou ik veel moeite mee hebben en gek genoeg voelen we ons nu heel tevreden. Eigenlijk een wonder. Bewust (durven) voelen, het hart volgen en vrijheid, geven het rijke, gelukkige gevoel. Tegelijk besef ik dat ook dit niet permanent is. Het is als zonnestralen: niet vast te pakken en er schuift zomaar een wolk voor, die ook weer zal oplossen. Het leven zal altijd in beweging zijn, Panta Rhei.
We wachten hier een aantal dagen op duidelijkheid over versoepeling van corona-maatregelen in Andalusië. Dat bepaalt hoe onze reis verder gaat lopen. De besmettingscijfers zijn in Portugal 3x hoger dan in Spanje. De landsgrens konden we al over, maar op 12 december gaan ook alle gemeentegrenzen binnen Andalusië open, dus we gaan meteen naar Mazagon, nabij Huelva.
De laatste Portugese nacht nabij de Spaanse grens worden we wakker van een coronaparty naast de camper: jongeren, muziek en knallende motoren. We ontvluchten deze ‘farewell- party’ en verkassen midden in de nacht.
Wanneer we de grensbrug over rijden voelen we beiden grote opluchting. Vier maanden ‘verplicht verblijf’ in Portugal heeft blijkbaar gevoeld alsof Spanje onbereikbaar was. Dat we ons begrenst voelden komt een beetje door corona, maar meer nog door de strengere camperaanpak in Portugal. In de afgelopen jaren zijn aan de kust teveel campers en busjes gekomen, die wild kamperen en de omgeving vervuilen. En net als bij coronamaatregelen geldt: Hoe meer mensen zich onbeschaafd gedragen, hoe strenger het geheel wordt.
En dan… Mazagon! Paradijselijk! We staan afgelegen op een onverharde parkeerplaats aan het pijnbomenbos op het duin. Het is aangenaam groen om ons heen, met de de gele zonnestralen tussen de takken door. De brem begint er te bloeien en ook de paarse leeuwenbekjes. Er loopt een 500 meter lang pad door de begroeide kloof naar de oceaan. De hoge klifkust is gelaagd goudkleurig en loopt over in een perfect beloopbaar strand. De golven variëren van deining tot een lekker bruisende branding en mooie wolkenluchten; soms zwaar bewolkt met aan het eind van de dag een bloedrode zonsondergang die eronderuit piept, tot blauwe luchten met wat witte vegen erin.
De omgeving is zó geweldig vriendelijk dat Klaas na een dag zegt: 'Het is zo'n frisse, pure plek! Ik heb nu al het idee dat het beter met me gaat.' Ik voel zelf moeheid, doordat de adrenaline wegebt. De natuur voedt me en ik ontvang.
Elke dag komt de guardia civil hier langs op dit parkeerterrein of we niet kamperen. Óveral staan verbodsborden. 's Nachts rijden ze langzaam om ons heen, de eerste nachten met de koplampen op de camper gericht ter strenge controle. De Spaanse wet maakt een verschil tussen kamperen en parkeren. Parkeren is: binnen een parkeervak staan, alleen met de banden de grond raken, geen vuilwatertank open, niet meer ruimte innemen dan een gesloten camper, dus geen uitsteeksels zoals een open zijraam, deur of stabilisatiepoten. Geen spullen, tafels, stoelen of luifel naar buiten en geen herrie van generator, draaiende motor, muziek of tv. Dat ziet men als kamperen en dat moet op de camping. Voldoe je aan de regels, dan mag je in je camper slapen, koken, eten en zitten, behalve nabij het strand of in een natuurgebied. Boetes lopen op tot 350 euro, of tot 5.000 in een natuurgebied.
De regels klinken streng, maar wij zijn er blij mee, gezien het verstorende gedrag van mensen en hoe onmogelijk daardoor vrij camperen in Portugal is gemaakt. Door strikte handhaving worden dit soort plekjes geen drukke campings en wij ook niet weggestuurd. Wat een bof dat het tijdverdrijf in onze innerlijke wereld zo aansluit bij het voorkómen van overlast voor de omgeving.
Na twee weken zijn we geaard en we voelen ons dankbaar. We zien steeds meer details... dus ook het zwerfafval. Om de dag rapen we ieder een zak afval en na een dikke week zijn onze wandelroutes flink opgeschoond. Het voelt goed en we merken dat anderen ervan opkijken en het waarderen.
We zijn nu 5,5 maand onderweg, dat was tot nu toe onze maximale reistijd. Bij aanvang hadden we geen idee hoelang de corona-winterreis kon duren, maar nu lijkt half april haalbaar. De besmettingscijfers zijn hier zeven maal lager dan in NL en het weer vele malen beter. Het is in deze tijd helemaal een luxe dat we weinig honger hebben naar shoppen en uitgaan.
In Portugal had ik de boodschappen aangevuld, zodat we vier weken vooruit kunnen, tot de tweede week van januari. We eten gezond, maar ook lekker en dat merken we. In Drenthe zijn we fysiek actiever en reizend verslappen de spieren. Elke reis komen we wel wat aan, maar dat klussen we op ons bosperceel er weer af. Nu we 3-4 maanden langer weg zijn, pakken we dit onderweg aan. Ik heb aanleg voor overgewicht en decennia lang negativiteit erop ontvangen, dus is het voor mij een beladen onderwerp. Ruim tien jaar geleden woog ik 130 kilo en sinds dat achter me ligt is mijn streven is om onder de 80 kg te blijven.
Gewicht en uiterlijk zijn voor Klaas geen issue, wat voor mij helend is. Zijn ontspannen houding tot eten maakt dat ik verder leer over oordeelvrij wat aan de extra kilo's te doen. Niet strijden tégen kilo’s uit afwijzing voor mijzelf, maar met liefdevolle kracht me inzetten voor gezondheid. De laatste weken van december zijn we intensiever gaan wandelen (uurtje langer en meer tempo) en we eten wat minder van alles, om de zichtbare kilootjes bij ons beiden weer te verbranden, met als doel om zo lang mogelijk deze héérlijke manier van leven te kunnen voortzetten.
