In natuurpark ‘Los Alcornocalis’ rijden we een half uur, om aan de andere kant van de berg, hemelsbreed 2 km, te kunnen verblijven in de kurkeikenstreek. Het is weekeind en druk, mondkapjes moeten echt op. Érgens bij het recreatiegebiedje moet een mobiel signaaltje op te pikken zijn en na drie uur lukt het me, om precies die specifieke positie te vinden. Verbaasd lees ik dat in Andalusië in vier dagen tijd de besmettingen verdrievoudigd zijn en de situatie dubbel zo ernstig is dan in NL. In Spanje is de 3de golf begonnen. Gerustgesteld lees ik op een Nederlandstalige Spanje-site dat het regiobestuur nog tien dagen afwacht. Voordat ik de computer afsluit bevredig ik nog wat nieuwsgierigheid, door even te neuzen in een Andalusische online krant (met behulp van translate). Door meer geluk dan wijsheid ontdek ik dat er nét is besloten, om diezelfde avond ingrijpende maatregelen in te laten gaan: De acht provincies in Andalusië gaan op slot en ook een deel van alle gemeenten. We moeten snel beslissen waar we opgesloten willen zitten. Na onze koffie in het bos, vangen we een drie uur durende bergrit aan vanuit de provincie Cadiz oostelijk naar de provincie Malaga.
Turend in bergdorpjes naar een bergbronnetje met drinkwater, rijden we op een provinciale weg plots langs een bergwaterkraan. Mazzel! Met 160 liter water kunnen we weer twee weken vooruit.
We laten ons een onbekend aantal weken opsluiten in de gemeente Ronda, die met 50 km doorsnee niet klein is en naast een bijzondere stadskern ook weids buitengebied heeft. Alle regiobesturen doen ondertussen een stevig beroep op de landsregering om mensen weer in hun huis op te kunnen sluiten, zoals in de eerste golf. Het begint ietsje spannender te worden qua reizen. We zien, we zien...
Ronda, met jaarlijks 2 miljoen toeristen, bekijken zónder toeristendrukte is een unicum. Het 3000 jaar oude stadje ligt op 750 meter hoogte en is gescheiden in twee delen. De rivier heeft een kloof uitgesleten van 500 meter lang en 100 meter diep. Het oudste deel met smalle straatjes wordt met de markt verbonden, door een indrukwekkende ‘nieuwe brug. De bouw hiervan begon in 1735. Vijf jaar later stortte de nog onvoltooide brug in, wat 50 arbeiders het leven kostte. In 1793 was de brug voltooid. Boven in de brug zijn ruimten die tijdens de Spaanse Burgeroorlog werden gebruikt als gevangenis en martelkamer, waarbij mensen gedood werden door ze uit het raam te gooien.
De oude stad was een Romeinse nederzetting. Aangezien Klaas in coronatijd nergens naar binnen gaat, kan hij niet in de oude kelders afdalen, maar er zijn wel andere, jongere gebouwen uit de 14de eeuw. En in de buitenlucht kan hij zowaar zijn hart voor oude gebouwen aangenaam kietelen.
Speurend op de kaart naar de uiterste gemeentegrenzen ontdekken we dat een, ons bekende, standplaats hier binnen valt. We rijden 20 km de stad uit en de verademing is groot wanneer we ook hier in een schitterend heuvellandschap parkeren, omringd door de bergketens van de Sierra de Grazalema en Serrania de Ronda. Fijn om die nog steeds zo prominent in zicht te hebben, nadat we er zo snel moesten vertrekken.
Het glooiende landbouwgebied is een lappendeken. Geparkeerd op een heuvel kijken we erop uit, gelijk vanuit een luchtballon. Als een patchwork zijn de subtiel kleurige lapjes grond aan elkaar geregen. Jong lentegroen gras en bruinvarianten van aardedonker, roodbruin, warmbruin, vaalbruin tot zandbeige. Sommige percelen ogen als een duur tapijt met een vleug, afhankelijk van de kijkrichting glimt er een groen-bruine of bruin-groene kleurwaas op. Scherpe hoogteverschillen en begroeiing rondom rotskeien die in de akker liggen, vormen mini(n)atuurgebiedjes met veel vogels, biotoopjes die het landschap onderbreken.
Goh, wat worden we weer verrast! En de stilte is… fe-no-me-naal! Na het lawaai in Ronda-stad, voel ik me hier buiten weer geraakt door de vrede stilte. Ontroerd besef ik dat ik het steeds prettiger heb in de innerlijke leegte.
In deze historisch koude winter, kampen we met het laatste brandhout dat zelfs een beetje nat is, dus de kachel stoken is bewerkelijk. Er is hier geen bos en we beraden ons hoe we aan droog brandhout kunnen komen. Met de wandeling langs de steengroeve zie ik bruine, modderige kluiten liggen. Wanneer ik ze nader bekijk zie ik dat het een grote hoeveelheid resthoutjes is. Hard hout en precies in ons formaatje! Mijn stem schiet omhoog van ongeloof en verrukking. Dit krijgen we zo in onze schoot geworpen! Hoe komt dat hier in dit kale akkergebied? Als kinderen in een snoepwinkel komen we steeds terug met onze stoffen tassen om onze (hout)honger te stillen. Iedere keer sjouwen we 10 kilo hout de heuvel weer op. Met beurse schouders stouwen we 50 Kilo aan houtjes her en der weg. Het is toch ongelooflijk dat dat allemaal weer past in ons 12m2 huisje op wielen!
Op een ander wandelpad heeft de stortvloed van storm Filomena een modderstroom gegeven. Klaas onderzoekt en ontdekt dat de opgedroogde prut tot bruikbare klei gerekend kan worden. Voordat de volgende nattigheid over ons gebied heen komt, gaan we met het vouw-steekwagentje ernaar toe en schept Klaas zo’n 40 kilo pure klei in zakken. Over het hobbelige, onverharde pad ploeteren we de ‘kleikar’ omhoog. Het kost wat energie, maar het voelt ambachtelijk en puur.
In lockdown op deze schitterende plek steekt na een paar lekkere, zonnige dagen Geatan, storm nummer twee, op. De wind loeit en de camper schudt hevig. We kunnen er niet van slapen en moeten verkassen. Zoals dat bij ons gaat, bedenk ik in dit soort gevallen de oplossingen en verrijd ik de camper achter de heuvel.
Na een achteloze aanwijzing van Klaas komen we vast te zitten in de modder. De linker voorkant van deze bijna 4000 kilo wegende camper, hangt 25 cm lager dan de achterkant. Ik voel acuut een faalgevoel/ schuldgevoel opkomen, maar druk dat meteen weg naar het onbewuste. Prompt komt er een enorme irritatie op en ga ik Klaas de schuld geven. Meteen herinner ik me: álles wat in mij geraakt wordt, zegt alléén iets over mijzelf; over mijn bril waardoor ik de wereld zie. Ik stop mijn beschuldigingen en werk met Klaas (zo goed en zo kwaad als het gaat) samen aan een oplossing. Terwijl de ondergrond om de camper heen steeds soppiger wordt, loopt al het regenwater van de camper af bij die linker voorpunt, die langzaam verder wegzakt. In de stromende regen zijn we uren bezig om de camper weer iets rechter te krijgen, tot hij nog maar zo’n 10 cm schuin staat. Ook de volgende dag werken we verder om de ondergrond onder de voorwielen beter te stutten. Omdat Hortence, storm nummer drie erop volgt, zitten we een week opgesloten in de drassige modder, maar gelukkig wel uit de wind. Een dubbele lockdown dus.
In overgave aan de situatie ontstaat er ruimte voor zelfreflectie. Welke diepe overtuiging speelt me parten, in zo’n ogenschijnlijk lullige situatie? Met een open geest herhaal ik steeds de vraag: ‘Hoe zit dat met beschuldigen?’ Oordeelvrij blijf ik bij deze onderzoeksvraag. Geen verhalen erbij bedenken, niet wegstoppen, niet ertegen vechten, maar er liefdevol erbij blijven zodat de verkramping kan smelten. Ik merk hoe een diepe pijn in mijn hart zit, veroorzaakt door een sterk schuldgevoel. Terwijl het rauw schrijnt, blijf ik stil erbij aanwezig: Observerend, niets invullend, compassievol. Ik zie hoe een groot schuldgevoel me is aangeleerd. Niet alleen op het individuele vlak, ook het schuldgevoel dat dominant is in onze westerse, christelijke cultuur. Ik zie dat ik ben gaan geloven dat ik schuldig ben… en doorzie: nét zoals het de volwassenen uit mijn jeugd is aangeleerd, zij het zijn gaan geloven en ernaar zijn gaan handelen. Het vraagt om erkenning van verdriet dat me is aangedaan ÉN tegelijkertijd inzien dat anderen ook niet beter wisten... De volgende stap is de vaste overtuiging ‘er moet iemand schuldig zijn’, los te laten en een zekere onschuld durven toekennen aan onwetendheid van mensen.
Vasthouden aan beschuldigingen is als op slot zitten. Het doet pijn in mijn hart. Dát is eigenlijk de derde en meest pijnlijke lockdown.
De grootste lockdown zit in onszelf, in de beperktheid van onze denkgeest. Het is verheugend te ervaren dat we ons daar áltijd uit kunnen bevrijden.
-Albert Einstein-
Als ik blijf kijken zoals ik altijd heb gekeken
Blijf ik denken zoals ik altijd dacht
Als ik blijf denken zoals ik altijd heb gedacht
Blijf ik geloven wat ik altijd heb geloofd
Als ik blijf geloven wat ik altijd heb geloofd
Blijf ik doen zoals ik altijd heb gedaan
Als ik blijf doen zoals ik altijd heb gedaan
Blijft mij overkomen zat mij altijd overkomt
Maar als ik mijn ogen sluit en goed kijk naar binnen
Dan kom ik deze cirkel uit en kan ik steeds opnieuw beginnen
Als je doet wat je altijd deed krijg je wat je altijd kreeg
Na drie weken is 90% van de gemeenten in Andalusië afgesloten. De besmettingscijfers beginnen te stabiliseren, maar gaan nog niet omlaag. De opsluiting zou wel een zes, acht weken of nog langer kunnen duren.
Frankrijk is tegelijk steeds meer barrières aan het opwerpen om het land door te reizen, dus voorlopig is terugkeren naar NL heel lastig. Het geeft ons een leuk spannende kriebel. Dan wonen we hier voorlopig...
Wanneer twee zonnige, warme dagen ons doen denken dat de nattigheid voorbij is, rijd ik de camper terug op de heuvel. Echter completeren Ignacio en Justine, de vijf stormen in drie weken tijd. In de zwiepende regen en loeiende wind blijven we nu maar staan op die heuvel.
We wandelen in onstuimige weersomstandigheden. Geregeld koukleumend, maar ook vaak genietend van de dynamiek. Wolkenluchten die met het uur veranderen, qua massa en kleur: wit, geel, oranje, blauw, paars, en grijs. We zien ze jachtig over het land drijven en zware, zwarte wolken over een bergtop verticaal naar beneden vallen. Er wordt royaal gestrooid met regenbogen. Wanneer een bundel zonnestralen de kans krijgt, breekt hij door het massieve wolkendek heen en trekt als een spotlight onze aandacht naar steeds weer aan ander kleurig detail in het doffe landschap. De vale gieren, met een spanwijdte van meer dan een meter, zweven imposant door de lucht om op muisjes te jagen, wanneer dichte mist zich heeft teruggetrokken tot de bergen.
De beweging buiten komt overeen met mijn beweging van binnen. Tijdloos rondkijkend, me liefdevol verbindend met het innerlijke proces, voel ik een verzachtend herstel gaande. Er begint een gevoel van bevrijding en vreugde te stromen, dat vergelijkbaar is met het moment dat we boven de wolken zitten en uitkijken op het schitterende landschap.
