Lang heb ik gedacht dat er deze reis wel een moment zou komen dat we mensen zouden gaan missen, maar steeds vaker denk ik dat dit niet meer gaat gebeuren. We hebben het fijn. De intensiteit van het leven op onszelf is heerlijk. Ruimte voor het ervaren van het werkelijke leven dat zich ontvouwt, in plaats van geleefd worden door de klok of verplichtingen. Wandelen, schrijven en lezen... het verwondert me dat het (nog?) niet saai wordt. De autonome, bijna zelfvoorzienende manier van leven voelt heel natuurlijk, zelfs binnen de begrenzende gezondheidsmaatregelen die zijn verbonden aan de pandemie.
Tegenstellingen zijn inherent aan het leven, zo ook in ons vrije bestaan. Het maakt dat we het leven in alle volheid kunnen ervaren; zonder donker weten we niet wat licht is.
Het gebeurt weinig, maar zo eens in het jaar wordt Klaas boos. Dat gebeurt nu tijdens een wandeling. Al discussiërend, kakel ik boven de stormwind uit. Hij valt uit dat ik te heftig ben. Er is bij hem iets geraakt en dat raakt bij mij weer een gevoelige snaar. Na úren van een gespannen stilte bepraten we het. Daarna dalen we beiden af in zelfonderzoek. Weer uren van stilte verder delen we in open kwetsbaarheid, welke pijnlijke ervaringen uit ons verleden we op elkaar geprojecteerd hebben. Dat doet ons weer verbinden.
Een conflict is verre van leuk, maar wanneer we alle onprettige gevoelens wegduwen (als dat al kan) dan duwen we 50% van het leven weg. Dan zouden we ons afsluiten van de volheid van het leven. We gaan alles samen aan. Zoals Klaas het verwoord: ’Ik ga niet voor makkelijk’. Onze manier van leven vraagt daar ook om, er zijn weinig vluchtmogelijkheden. We móeten wijsheid toelaten op zulke momenten, wat resulteert in groei, verdieping, bevrijding.
Quote Byron Katie:
‘Life is simple. Everything happens for you, not to you.
Everything happens at exactly the right moment, neither too soon nor too late.
You don't have to like it... it's just easier if you do.’
Terwijl we op 2500 km afstand zijn van Drenthe, volgen we de ontwikkelingen van ons bosgebied nauwgezet. De gemeenteraad neemt positieve natuurbesluiten over een aangrenzend recreatiebos, waarbij permanent wonen legaal wordt, in ruil voor concrete verplichtingen tot natuurkwaliteitsverbetering: begrenzing van het ‘gebruiksvlak’, de rest van het bosperceel krijgt de bestemming natuur en alle hekwerken in de natuur moeten verwijderd. Het maakt dat we weer heel enthousiast worden over ons perceeltje in het Drentse bos. We hebben zin om ons stukje bos verder te verbeteren en onze voorzieningen te laten aansluiten op de toekomst. We slaan aan het fantaseren en tekenen een bouwplannetje. Wat hebben we hier samen toch veel plezier in. Opgesloten in een nat, koud Ronda en met onze gedachten bij ons bosperceel, maakt dat Spanje héél ver weg voelt…
We hoppen wekenlang rond in deze gemeente. (zie de foto's) Zolang we luidruchtige inwoners kunnen mijden voelen we ons het prettigst. Het wordt wel steeds lastiger. Jongeren komen samen voor rumoerige coronaparty’s en houden zich slecht aan de regels. We zijn gezegend met een avondklok, zodat er een eindtijd is en de rust terugkeert.
Wanneer we laag in het land staan, met uitzicht op de oude stad boven ons, begint een Amerikaan een praatje, met mondkapje op en continue op drie meter afstand: 'Ben jij Anneleen?' Blijkt dat hij het blog al een tijdje volgt. Ook hij ziet het als een kado om een tijd niet op te gaan in allemaal activiteiten, maar veel te mediteren. De volgende ochtend komt hij 'baklava', Turkse zoetigheden van de bakker brengen. Zó aardig.
Op 18 februari is het tien jaar geleden dat mijn relatie met Klaas begon. Ik werkte toen zes dagen per week en kluste alle vrije dagen aan mijn oude huis in renovatie... Druk, druk, druk.
Op een vrijdagmiddag kwam mijn dorpsgenoot Klaas, thee drinken en streelde hij mijn vermoeide voeten. Dát was het moment dat ik impulsief mijn muur liet zakken en me overgaf met de zin: 'Geen idee waar ik aan begin, maar wat vínd ik dit fijn'… En wat heeft het me veel gebracht! Voor het eerst samen leven, zonder baan, geen huis, alle vrijheid én verbondenheid. Less is so much more!
We vieren deze dag vreugdevol: Wakker worden met muziek van Herman van Veen - Liefde van Later (tekst onderaan), heerlijke appeltaart bakken en Klaas is verrast wanneer op zijn desktop een digitale fotocollage van 10 jaar samen staat. Aan het eind van de dag zijn we bekaf door zoveel stromende liefde.
Bijna alle verkeer moet in de stad over één rotonde, waar we worden gecontroleerd vanwege de lockdown. Met een paar Spaanse woorden, kan ik duidelijk maken dat we op de hoogte zijn van de gesloten gemeentegrenzen en dat we al vier weken hier verblijven. Gelukkig mogen we door.
1,5 Week voor Ronda als een van de laatsten officieel open gaat, zijn we bij het zoeken naar een nieuw plekje aan de gemeenterand, plots in een ander dorp. We mochten de stad niet uit, maar vooral niet in… dus zijn we zomaar vrij.
Online zoek ik geregeld naar wandelroutes en zo weet ik een tópplek in natuurpark de Sierra de las Nieves. Een hobbelige toegangsweg leidt ons naar een schitterend, afgelegen en groen parkeerplekje, naast een waterval en diverse wandelroutes. Joepie! Wanneer het donker is, komt het vertrouwen dat we hier in ieder geval wel een nachtje kunnen verblijven. Maar helaas, helaas... Rond achten komt een parkranger langs en op vriendelijke wijze stuurt hij ons weg. Overdag mogen we er staan, maar overnachten in de bergen mag niet. Hij wijst ons een legale plaats aan de rand van het dorp. We hebben er helemaal begrip voor én tegelijkertijd voel ik me ook verdrietig. Ik mis het verblijf in de rust en de schoonheid, de weg is daarbij te slecht om vaker op en neer te rijden. Soms is de realiteit gewoon zó anders dan wat we willen.
Pinke is een straatvreter, altijd al geweest. Bijna wekelijks moet ze ‘s nachts kotsen, stenen, takjes, botjes of iets ondefinieerbaars. Een paar weken geleden heeft ze op een ochtend iets gegeten in het landbouwgebied. Gif? Een weekeind lang is ze er hondsberoerd van; kotsen en lamlendig.
Het is steeds een keuze tussen haar continue aangelijnd houden, of deels risico nemen en haar los laten lopen. Na lang aarzelen koop ik een muilkorfje. Dan komt er een keuzemogelijkheid bij om haar de vrijheid te gunnen en tegelijk te beschermen, wat natuurlijk ook in mijn eigen belang is. Op een hondenwelzijnsite vind ik een leuke muilkorftraining: ‘Het woord muilkorf is nogal beladen. Wie aan een muilkorf denkt, denkt haast automatisch al aan iets naars: blaffen, bijten, je hond de mond moeten snoeren. Veel mensen vinden het omdoen van een muilkorf bij hun hond dan ook al bij voorbaat vervelend. Dat gevoel slaat over op je viervoeter. Die peilt het gedrag van zijn eigenaar en denkt: ‘Nee, dit wordt vast niet leuk’. Maar maak van het woord ‘muilkorf’ nu eens ‘feestneus’. ‘Hup, zet je feestneus op’, zal je doen (glim)lachen. Dat breekt de spanning, iets waar honden erg gevoelig voor zijn. Het is de toon die de muziek maakt! Met dit feestneuzenspel leert de hond stapsgewijs aan de feestneus te wennen, zelf zijn neus erin te steken en langere tijd te dragen, waarbij het hem aandacht en lekkers oplevert.’ Dagelijks oefen ik, vrolijk beginnend met de oude carnavalskraker van Toon Hermans: ‘Pink waar is je feestneus? Pink waar is je neus? Waar is je feestneus gebleven?’, waarbij Pinke enthousiast en kwispelend naar me toe komt.
We trekken verder naar het stuwmeren gebied 'Embalse de Guadalhorce'. Langs een weg van vijf kilometer zien we wel 30 campers, waarvan de helft hippies die ook permanent in hun camperbus wonen. Het hoppen van plek naar plek is nog steeds niet voorbij. Soms zijn er weinig wandelmogelijkheden, is de kans op wegsturen groot, vinden we het te druk of niet beschut genoeg tegen een koude wind. Er is een terugkerende gedachte dat ik zin heb om op ons bosperceel aan de slag gaan. Het vraagt om overgave aan de realiteit.
Na zeven weken zijn onze twee gastanks met LPG leeg, dus gaspitten en koelkast doen het niet meer. We hebben een boodschappendag in Antequerra en gaan daarna ons geluk beproeven in het geologische natuurreservaat El Torcal. De rotsen uit de karstperiode zijn door erosie in bizarre vormen gemodelleerd. Het is een fenomenaal sprookjesachtig gebied. Wanneer we boven op 1200 meter aankomen, kunnen we in een rij van tien campers aansluiten. De paden worden druk met wandelaars, terwijl het maximaal zeven graden is en de mist al snel dichttrekt. We leggen ons erbij neer dat het niet mee zit.
We laten onze wensen los en hebben geen plan meer.
Een paar uur later vertrekken we spontaan richting de kust. In Malaga blijkt het 18 graden en zonnig! De warmte is zó aangenaam! We voelen het lijf ontspannen. Het lijkt al maanden geleden dat we zulk Spaans weer hadden. We vinden een parkeerplek buiten de stad, via park4night. Bij zo’n 10 tot 20 steeds wisselende campers uit Spanje, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Hongarije, Groot Brittannië, Tsjechië, Zweden en nog een paar meer uit Nederland, staan we eerste rang met uitzicht op de Middellandse zee.
Ik voel aan Pinke dat ze zich ‘anders’ gedraagt. Een hele subtiele verandering die Klaas niet opmerkt, ietsje minder energie, minder ontspannen liggen... Eén nacht wil ze ‘s nachts ineens naar buiten om te plassen. Beetje raar. Wanneer ze een dag niet wil eten ga ik met haar naar de dierenarts. Röntgenfoto’s, bloed- en urine onderzoek wijzen uit dat ze afwijkende leverfunctie-waarden heeft en ‘blaasgruis’; microscopisch kleine korreltjes in de blaas, vergelijkbaar met zand. Die irriteren, kunnen blaasontsteking geven en de nieren beschadigen. Waar het van komt is niet precies duidelijk. Ze krijgt dieetvoer. Deze voorkomt blaasgruis én ze gaat er veel van drinken, zodat ze de kristallen zal uit plassen. Na een dag wil ze alweer energiek op het bed met de bal spelen. Dat is mooi, maar ze is snel uitgekeken op het dieet, dus voer ik haar brokje voor brokje. Er moet nog één onderzoeksuitslag komen, dus dan heb ik sowieso weer overleg met de dierenarts.
Sinds ons vertrek bijna acht maanden geleden hebben we slechts 5100 km gereden, maar wel zo’n 100 verschillen slaapplekken gehad. Wat zijn we al lang onderweg!
Klaas vind het reizende bestaan nog steeds een fijne basis om tot schrijven te komen, maar ik lummel een beetje rond. Niets kan mijn aandacht langere tijd vasthouden. Vaak komt zin in de Hollandse lente op, lekker klussen op ons bosperceel. Alleen kunnen we voorlopig niet noordelijk reizen. Naast dat de Franse grensbarrières voortduren, zijn alle provincies in Andalusië dicht, zo ook alle regio's in heel Spanje. Het zou wel eens mei kunnen worden, maar ik blijf alert op een eerdere mogelijkheid.
Thuis hebben mensen zin om te gaan reizen, terwijl ik juist zin heb om terug te keren… En voor beide is het nu niet het moment. De kunst is om niet gevangen te worden (en te blijven) door weerstand tegen de realiteit en de stroom te volgen die zich aandient.
Herman van Veen- Liefde van later
Als liefde zoveel jaar kan duren...
Dan moet het echt wel liefde zijn...
Ondanks de vele kille uren...
De domme fouten en de pijn...
Heel deze kamer om ons heen
Waar ons bed steeds heeft gestaan
Draagt sporen van een fel verleden
Die wilde hartstocht lijkt nu heen
Die zoete razernij vergaan
De wapens waar we toen mee streden
Ik hou van jou...
Met heel mijn hart en ziel hou ik van jou, ,
Langs zon en maan tot aan het ochtendblauw.
Ik hou nog steeds van jou
Jij kent nu al mijn slimme streken
Ik ken al lang jou heksenspel
Ik hoef niet meer om jou te smeken
Jij kent mijn zwakke plaatsen wel
Soms liet ik jou te lang alleen,
Misschien is wat jij deed verkeerd
Maar ik had ook weleens vriendinnen...
We waren jong en niet van steen
En zo hebben we dan toch geleerd
Je kunt altijd opnieuw beginnen
Ik hou van jou.
Met heel mijn hart en ziel hou ik van jou
Langs zon en maan tot aan het ochtendblauw
Ik hou nog steeds van jou
We hebben zoveel jaar gestreden.
Tegen elkaar en met elkaar.
Maar rustig leven en tevreden
Is voor de liefde een gevaar...
Jij huilt allang niet meer zo snel
Ik laat me niet zo vlug meer gaan
We houden onze woorden binnen
Maar al beheersen we het spel
Een ding blijft toch altijd bestaan de zoete oorlog van het minnen…
Ik hou van jou
Met heel mijn hart en ziel hou ik van jou
Langs zon en maan tot aan het ochtendblauw
Ik hou nog steeds van jou