De afgelopen vier maanden heb ik een radiostilte ingelast. Er borrelde in mij veel weerstand over de wereld zoals die is. Innerlijke, turbulente discussies zijn op zo’n moment geen bijdrage aan de buitenwereld.
In het recreatiebos in Drente heerst de mens als koning over de natuur. Hekwerken, exotische beplanting, bouwwerken, grasvelden... De mens beslist wat waar wel en niet mag groeien, zonder enig zicht op de gevolgen voor het totale ecosysteem dat het kwetsbaar bos met haar dieren is. Ik voel ongenuanceerde boosheid en daaronder verdriet, over hoe onzorgvuldig en egoïstisch de mens met de natuur omgaat.
Het vraagt tijd en stilte om de aanhoudende aversie te doorbreken en door het wérkelijk voelen van de emoties te ontdekken welke boodschap het in zich draagt.
De destructieve gevolgen voor de aarde, door hebzucht en overheersing in onze westerse ‘beschaving’, doet me pijn. Ik ervaar het als vernietiging van het pure, het onschuldige, waar we uiteindelijk allemaal zo naar verlangen.
De pijn herinnert me aan het pure, onschuldige kind in mij dat overheerst en onderdrukt is, zoals vele mensen als kind niet erkend zijn. De overtuigingen die ik daardoor ben gaan geloven over de wereld en over mijzelf, vormen de bril waardoor ik op dit moment de wereld zie en beleef. Deze bril is echter niet de waarheid en het geloof erin creëert steeds weer dezelfde ervaringen.
Wat er gebeurt in de wereld zegt niets over wie ik werkelijk ben, het is niet wie wij werkelijk zijn. Pas wanneer we de waarheid herinneren over onszelf, kunnen we met een frisse blik naar actuele situaties kijken en de waarheid in de wereld zien.
Klaas vat de uitkomst zo eenvoudig-mooi samen:
‘De realiteit onder ogen zien, maar niet je idealen verliezen’.
Na het doorleven en begrijpen van mijn emoties ontstaat er ruimte voor de keuze: Ga ik door met vechten tégen iets of zet ik mijn energie in vóór iets, passend bij mijn waarden?
Met aandacht voor onze idealen richten we ons op het afmaken van het atelier. Klaas doet de afbouw en samen bedenken we de inrichting. Het wordt een heerlijk licht werkatelier van 30 m2. Al Klaas zijn (opgeslagen) kleiwerken hebben nu een plek. En ook zetten we weer een stap verder in ontspullen: ruim 100 kilo vloeit terug in de wereld van recycling.
Om mijn hart te voeden neem ik ruimte om me te laven aan een kleine, natuurlijke leefwereld: in mei bloeiden er wel 15 soorten inheemse bloemen op ons perceel. Wauw! Ik wist nooit dat er zoveel kruiden konden bloeien in bebost gebied. De puurheid, de natuurlijke schoonheid van bloeiende kruiden liften mij op!
Bosbeheer brengt me robuuste, aardse bosarbeid; het is vervullend om natuurverstoringen te herstellen. Het creëren van een drinkvijver met Drentse keien is een heerlijk project en ik ontdek het subtiele evenwicht van zo’n ecosysteempje. Het dagelijkse gebruik ervan door reptielen en vogels is kostelijk om te aanschouwen!
Trouw handelend maar mijn idealen heb ik, naast de focus op mijn individuele ontwikkeling, mijn creatieve inzet gebruikt voor het maatschappelijk belang met een nieuwe bos(b)ode. Drie maanden lang heb ik er gemiddeld 20 uur per week aan gewerkt en daarnaast zo'n € 1000,- onkosten gemaakt. Het leven vanuit idealen, zonder krampachtige gedachten over tijd en geld, voelt bevrijdend. Door Klaas leer ik deze lessen over leven in overvloed. Die man is zo genereus.
We hebben 1000 gedrukte exemplaren verspreid onder alle eigenaren in ons natuurgebied en in het dorp. De digitale versie (hier te openen) dient bovendien ter communicatie met instanties, waar wij het natuurbelang onder de aandacht brengen.
Moe en voldaan ronden we ons verblijf in het bos af. Vier maanden Nederland is meer dan genoeg. Dus… we pakken ons reizende bestaan weer op met een nieuwe bestemming voor de komende acht maanden: BELLA ITALIA.
We zien uit naar de ontdekking van een nieuw gebied.
Onze hippiecamper doorkruist de Alpen. Zo’n 3D landschap is altijd een beetje bizar voor ons 2D-laaglanders. Het mobiele huisje van 12m2 beweegt over de hoge viaducten, die diepe valleien overbruggen en tussen de oprijzende, groene bergen. De zon en regen onderweg geven schitterende wolkenluchten. Met zo’n 16 graden is het lichtelijk fris.
In de Italiaanse Alpen kunnen we gaan bijtanken van een enerverende tijd. Langzaam terugschakelen door te luieren, koffiedrinken en wandelen in de natuur en als we wat uitgerust zijn ontstaat er weer ruimte voor lezen, studeren en schrijven… In dit ritme zullen we thuiskomen.
In de Dolomieten zal zal de temperatuur boven de 1000 meter hoogte weer aangenaam worden, tot voorbij de 20 graden. Hopelijk zijn de meeste vakantiegangers naar huis en kunnen wij rustig genieten van de omgeving; van de lieflijke alpenweiden tot grillige bergketens.