Levensreisblog.nl

Ach, ach, ach we hebben afgelopen weken (te) hard gewerkt. Enthousiast en optimistisch waren we begonnen, maar daarna was het gewoon meters maken. Stug doorgaan met bouwen om de vorstvrije opslag af te krijgen. Klaas bedacht de constructie, deed het timmerwerk en ik ontfermde me over ‘t lichtere werk zoals isoleren, schilderen en 'de catering’. De vele regen maakte het lastiger, waardoor we bezig bleven met zeilen spannen om droog te kunnen bouwen.

Als we moe waren gingen we toch nog even door, omdat we de deadline van 1 sept. voelden. Dan moeten de laatste spullen uit de schuur van ons oude huis weg zijn.
Doorzetten doe ik op kracht en ik verhard steeds meer om dat op te kunnen brengen. Klaas kost het ook kracht en hij wordt daardoor kwetsbaarder. We bewegen zo ieder een andere kant op en dat geeft soms wrevel. Maar aan het eind van de dag laten we dat los en zeggen we tegen elkaar: ’We hebben het samen toch maar weer volbracht’.
Dáarom vinden we camperen zo fijn. Ik kom niet in de verharding en Klaas voelt zich ook in balans. Dan leven we meer ontspannen, komen we tot een creatief schrijfproces en ontvouwen zich diepere inzichten.

Elke ochtend begint hier met een boswandeling met hondje Pinke, terwijl Klaas op zijn gemak wakker wordt. Het bos is dan zó stil, waardoor ik wel eens een ree of eekhoorntjes tref en de zingende winterkoninkjes hoor. ’s Avonds lopen Klaas en ik een spier-ontspannende wandeling en Pinke gooit dan dartel dennenappels in de lucht, om er vervolgens achter aan te rennen. Echt heel leuk. Zo ziet blijdschap eruit!

Na jaren van verbouwen en klussen, gaan we er vanuit dat het na deze zomer écht definitief rustiger wordt op dat front. We zijn een beetje hardleers op dat vlak. Klaas is 70 en hoewel hij fit is en er ook plezier heeft, wil hij graag ook meer tijd besteden aan andere manieren van creëren, zoals keramiek maken.
Ik heb de symptomen van fibromyalgie en zit nu in het traject van de reumatoloog. Het begon ruim 10 jaar geleden met ’s nachts pijnlijke stijfheid in de rug en het heeft zich uitgebreid en verergerd naar heupen, schouders en polsen. Naast dagelijkse pijn ervaar ik minder energie en verminderde spierkracht. Fibromyalgie komt bij 1 op de 50 mensen voor. Het is een aandoening van de spieren en het bindweefsel, waarbij het hoe en waarom door de reguliere gezondheidszorg niet verklaard kan worden. Het wordt ook wel weke-delen-reuma genoemd. Ik heb vele behandelaars bezocht, maar nu pas begint de diagnose duidelijk te worden. Dagelijks moet ik op mijn fysieke grens letten. Sommige dagen voel ik me redelijk, andere dagen ben ik gesloopt. Om minder pijn te hebben moet ik overdag meer rust nemen. Klussen in dit tempo is gewoonweg te zwaar voor me. Het leven is een leerschool. 

Eigenlijk is er niet heel veel in ons leven veranderd na de verkoop van ons huis. We wonen hetzelfde, namelijk in de camper. Alleen onze omgeving is veranderd. Het duurde ruim een jaar dat het idee om zonder vast huis te leven realiteit werd, dus eigenlijk een behoudende manier van veranderen. Wel is er nu een last van onze schouders gevallen: minder zorg voor bezit.
We hadden een stuk meer in het huis geïnvesteerd dan er bij de verkoop terug kwam en tóch voelt het rijk deze stap te maken. Het is een hele mooie ervaring om rijkdom los van geld te ervaren. Geld is natuurlijk een enorm issue in onze maatschappij en ook ik was daarmee besmet. Dit past allemaal in het loskom-proces daarvan.

Het gewone leven dient zich logischerwijs ook bij ons aan: Inkopen doen, een flink meningverschil met elkaar, contacten onderhouden, belastingaangifte, fysieke ongemakjes etc... en dat is ook passend. We zijn niet op zoek naar een leven met alleen maar vakantie. We gaan het leven graag aan, houden van de verdieping die het kan geven.

We staan deze zomer op een bosperceeltje in Drenthe. Het groen is zó vriendelijk en de stilte zó vredig. We verwonderen ons hoe prettig dat bij ons binnenkomt. We hebben er een oud houten huisje als (klei)atelier. Er staat een voormalig schaftkeetje bij met een wc, bad, keuken, oven en wasmachine. Onze vorm van materiële luxe. Wanneer de camper naar de garage moet, hebben we zo wat basisvoorzieningen in een prachtig stukje natuur.

We houden ons momenteel bezig met het oplappen van het atelier en het maken van een vorstvrije ruimte voor paperassen, klei, verf etc. Er komt ook een klein slaaphuisje, dat eerst even als opslagruimte gaat dienen. Half augustus moeten we daarin kwijt wat nu in tijdelijke opslag staat, want… we hebben nog steeds (teveel) spullen! We verbazen ons erover, nadat we zóveel hebben weggedaan. Er komt dus nog weer een opruimronde.

We hebben geen huis meer! De akte en de sleuteloverdracht zijn gisteren, 3 juli, in een harmonieuze sfeer gepasseerd. Fijn.
Duizenden kilo’s spullen hebben we afgelopen maanden weggedaan en wat hebben we er een hoop mensen blij mee kunnen maken. Wanneer ik voorbij ga aan de gedachte dat geld belangrijk is (wat natuurlijk ook niet waar is), ervaar ik wat een ontzettend fijn gevoel dit geeft.

Wettelijk gezien zijn we ‘thuisloos’, maar we hebben wél een thuis. We voelen ons het meest thuis wanneer we saampies met de camper in de natuur staan. We hebben alles bij ons wat we nodig hebben en de rust en ruimte geeft ons veel. ‘Je huis is waar je hart ligt’, maar ja daar kan het burgerlijk wetboek niks mee.  Er is een groeiende groep die vrijer wil leven, los van een vast huis en die groep is moeilijk te plaatsen. De ‘sterke arm’ is nog niet zo stevig dat ze hiermee overweg kan.

In de reacties is er een kleine groep die deze vrijheid ook nastreeft en super enthousiast is. Er is ook een groep die deze wending spannend vindt, en een beetje onrustig wordt: ‘Waar gaan jullie dan wonen?’, ‘Je moet toch ergens ingeschreven staan?’ Tja, deze ontwikkeling morrelt ook bij anderen aan hun overtuigingen.
En tenslotte is er een groep die het niet kan bevatten. Die onze woorden niet gehoord lijkt te hebben en meteen overgaat op een ander onderwerp. Of met een iets te harde stem zegt: ’Leuk, moet je doen! Moet je doen!’
Natuurlijk is support heerlijk en zijn de andere reacties iets ongemakkelijker. Er klinkt onzekerheid, onbegrip of soms zelfs afgunst in door. Al deze reacties zetten mij ook weer in beweging. Ik ben al een lange tijd bezig met hier naar toe te groeien, maar bij sommigen ligt dit (ver) buiten de belevingswereld. Zo bezien zijn de verschillende reacties wel logisch. Het vraagt mijn bereidheid om me niet alleen te richten op dit avontuur, maar ook begrip op te brengen voor andermans belevingswereld. Ook dit hoort bij de andere manier van leven.

Mei 2016, na onze derde camperreis van 6 maanden, kwamen mijn lief en ik terug in het Friese dorpje waar ‘ons huis’ stond. Het bleek dat we in huis niet konden aarden. Het plan werd: ’Laten we in de camper blijven, dan worden we het vanzelf zat’… maar dat punt kwam niet. We woonden de hele zomer naast het huis in de camper, met nog enkele meerdaagse tripjes.
Ook al stonden we niet in onze geliefde natuur, toch voelde het goed! De camper bleek definitief ons huis geworden.

Vanaf juli 2017 kan je hier volgen hoe een leven zich ontwikkelt, met de camper als thuisbasis.